Bibliotheca Arnamagnæana - 01.06.2005, Page 177
AM 162 A£ fol
167
leografiska drag, t. ex. latinskt/och råtstaplat d, tyder på en tidig till-
komsttid, andra åter på nedskrivning forst under andra hålften av 1200-
talet. Medan Kålund i Kat. 1 s. 116 helt allmånt hanfor fragmentet till
1200-talet, stannar F. Jonsson i sin utgåva (s. xviii) for sista fjardedelen
av detta århundrade. Kanske år detta val sent?”. Bemærk imidlertid at
Lindblad to år senere daterer fragmentet til “ca 1280?” (Lindblad 1954:
313). Hreinn Benediktsson 1965 daterer det til “the second half of the
13th century”, men i Hreinn Benediktsson 1986: 43 synes han at præci-
sere dateringen yderligere da han omtaler det som et “late thirteenth-
century fragment”. Widding 1952: 166 bemærker (i anden sammen-
hæng) at det er fra ca. 1275, mens Kålund 1889-94 som allerede nævnt
blot daterer det til 1200-tallet.
Efter nærmere undersøgelse af fragmentets palæografi og ortografi
forekommer det mig mest sandsynligt at man med Finnur Jonsson skal
datere det til århundredets sidste fjerdedel.
Den usikkerhed omkring fragmentets alder som kommer til udtryk i
de ovenfor anførte dateringer, og som Lindblad 1952 explicit udtaler,
skal ses i lyset af at man finder en ganske bemærkelsesværdig kombi-
nation af ældre og yngre træk i skrift og sprog.
Som bemærket af Lindblad kan der af ældre træk særlig nævnes den
konsekvente brug af lige (d) (ikke det unciale), og at det karolingiske
(latinske) (f) er dobbelt så hyppigt som det tilsvarende insulære tegn.
Dette peger umiddelbart i retning af 1200-tallets første halvdel, men de
omtalte kursive træk i udformningen af <f) taler imod en så tidlig date-
ring. Da såvel lige <d> som latinsk <f> finder anvendelse i latinske tek-
ster op gennem tiden langt efter at de er gået af brug i vemakulære, kan
brugen af de pågældende tegn i vort fragment lettest forklares ved at
skriveren har været vant til at skrive på latin. Man finder dog også visse
andre ældre træk, hvoraf der særligt kunne peges på at (z) aldrig forsy-
nes med tværstreg, at (i) anvendes relativt sparsomt (men dog under-
tiden efter <g)), og at refleksivformanten næsten altid optræder som
<zc> eller (fc). Desuden kunne man pege på visse skrivemåder eller ord-
former der især forekommer i ældre kilder (vel især forkortelsen ‘fro’
for honum og den meget hyppige brug af of i stedet for um).
På den anden side finder man også en række yngre træk. Således kan
diplomskriftens indflydelse spores i udformningen af underlængdeme
på <g, p, f, {)), overlængden på (f> og <f>’s ombøjning ved grundlinjen.
Af andre yngre mikropalæografiske træk kan der peges på den ikke