Bibliotheca Arnamagnæana - 01.06.2005, Side 247
C-redaktionen af Egils saga
237
A (kap. 78,134-135): hann (Einarr) var hirSmaSr Hakonar Jarls
SigurSar sonar.
B: hann (Einarr) pa skiolld godann af Hakoni jarli j drapu laun.
C: jreir (de norske stormænd) virdu hann (Einarr) mikils pvj
hann var gott skalid.
*(c) Kun til stede i A og (delvis) i C, mangler helt i B. Rap-
porten om slaget ved Limfjorden er optaget her som
ramme omkring str. 52 Pverra nu peirs puerrdu, som i A
indledes med sætningen Ok (enn Eyf3) er Egill spurdifall
Arinbiarnar rpa quad hann (hrigdest hann og kvad vysu
Eyf3). C har varianten enn er Egill spurde pesse tidinde,
på potte honum pad mikill misser - men ingen strofe. Det
lader til, at der også her, jf. under *(a), har stået plads tom
i arketypen til en strofe, som det denne gang er lykkedes at
fremskaffe til A-redaktionen.4 Hvorvidt den kunstfærdige
strofe med dens lidet vikingeagtige ubi sunt-topos faktisk
refererer til Arinbjyrn, er et helt andet spørgsmål.5 Hvis
det, som f.eks. Bjami Einarsson mener (EgBE s. 164),
drejer sig om guld og sølv modtaget af Egill i digterløn,
kunne strofen snarere tænkes at handle om Kong A5al-
steinn, jf. A kap. 55,96-97; Arinbjørn gav Egill sølv i en
ganske anden anledning, jf. kap. 68,59-60.
4 Eyfi-gruppens blanding af A- og B-tekst diskuteres i EgEA I, indledning s. liii-lvi, §
3.2.2. Varianterne i den aktuelle episode kommenteres s. lv, hvor Bjarni Einarsson med
rette fremhæver, at ordet vi(e)lltur (Eyf3-tekst s. 151,6) må være en mere oprindelig A-
læsemåde end M’s suikinn (kap. 78,138); han er dog ikke opmærksom på, at formodnin-
gen støttes af den særskilte Olåfs saga helga, som på det relevante sted netop omtaler Jarl
Hakons og Haraldr Gormssons komplot mod Haraldr gråfeldr med ordet velredi (OIHJH
I 24,8; se tillige FsklF s. 109,20). Bjami Einarsson er heller ikke på det rene med, at
læsemåderne ok fra Hakon Jarl samt Arinbiorn hersir er fyk var fra sagt (M kap. 78,139-
140) kan forklares som lån i Egils saga fra den tabte kongesagaversion, jf. hertil OIHJH I
24,13 og EglF, formåli s. xxxi (efter Gjessing ANF s. 313); Eyf3 har følgelig ikke
oprindelig A-tekst, men novationer, på de to sidstnævnte steder. - Jeg skal ikke indlade
mig på en drøftelse af det overordnede forhold mellem Egils saga, den særskilte Olåfs
saga og Heimskringla, blot tilkendegive, at jeg med Gjessing m.fl. og mod det, der frem-
føres som en mulighed af Jonas Kristjånsson 1977 (og ophøjes til en forfatterskabsana-
lytisk præmis af HafstaB 1995), må anse det for usandsynligt, at Egils saga står i direkte
gæld til Heimskringla. For en nyvurdering af spørgsmålet med ajourførte litteraturhenvis-
ninger se Cormack 2001.
5 Strofens beklagelse af de gavmilde fyrsters forsvinden fører uvilkårligt tanken hen til det
retoriske spørgsmål Hwær cwom maddumgyfa? i det oldengelske digt The Wanderer; se
Dunning & Bliss 1969 s. 121, v. 92-93 med kommentar og videre henvisninger.