Bibliotheca Arnamagnæana - 01.06.2005, Side 253
C-redaktionen af Egils saga
243
og K2 samt endnu yngre tekstvidner (se nedenfor), kan den sagtens
være blevet foretaget så sent som i 1600-tallet af en belæst skriver, der
ønskede at supplere sit forlæg med fortællingerne om Arinbjgms fald
og Einarrs digterløn. Det samme kunne i teorien gælde digtet Sona-
torrek, som med undtagelse af stroferne 1, 23 og 24,.4 kun findes i
papirhåndskrifteme af C (se Jon Helgason i Skjaldevers 1961 s. 29-30).
Da HøfuSlausn allerede findes i C-fragmentet 162e fra 1400-tallet, er
det dog mere sandsynligt, at begge de store kvad er indført i C allerede
i senmiddelalderen.10 Kilden har været et håndskrift senest fra midten af
1200-tallet - eller eventuelt en afskrift af et sådant - indeholdende
kvadoptegnelser efter mundtlig overlevering, jf. Skjaldevers s. 29; den
har med andre ord været af lignende beskaffenhed og alder som Codex
Regius af Den Ældre Edda. Der har åbenbart eksisteret flere af den
slags kilder, for i tilfældet HøfuSlausn, som er indskudt i både B- og C-
redaktioneme af Egils saga, kan det tydeligt ses, at digtet er optegnet
mere end én gang, jf. Jon Helgason i Einarsbok 1969 s. 163-164. Det er
ubegrundet, når Bjarni Einarsson, senest i EgBE, Afterword s. 186, går
ud fra, at det meste af sagaens digtning er produceret af forfatteren selv
og at de store kvad har stået i deres fulde længde i arketypen.* 11 Sidst-
nævnte præmis, imod hvilken Finnur Jonsson allerede udtalte sig i
EgFJ, fortale s. xxx, fører også til et grundlæggende devolutionistisk
syn på værkets tekstoverlevering. Som påvist ovenfor, skal overleverin-
gen tværtimod anskues evolutionistisk.
3.
På nuværende tidspunkt kender vi til syv primære tekstvidner til C-re-
daktionen af Egils saga:
(1) Pergamentfragmentet AM 162 Afol. e (siglum: 162e). Tre
blade, de to første sammenhængende i ryggen. Fragmentet
er fra 1400-tallet; det er tidligere af Finnur Jonsson iEgFJ,
10 Jf. GuSbrandur Vigfussons bemærkninger citeret i note 12 nedenfor.
11 Jf. Nordal EglF, formåli s. xvi: “Og eitt er vist: kvæSi Egils hafa geymzt 1 sambandi viS
soguna, skråba og oskråSa”. - Bjarni Einarssons syn på sagen kommer overalt til udtryk i
indledningen til EgEA I, når han f.eks. omtaler HpfuSlausn som stående “på sin plads” og
ArinbjamarkviSa “på sit sted” i sagaen (s. xxi,xli).