Leikhúsmál - 01.11.1963, Blaðsíða 64

• '••••••••■
•• CTT .
ÍY-m
••••••••••••••••••■•
••••yVt k v ••
+ •••4-^ •••• •«
•••••••••••••••
•••••••••••*
*2Ti
Leikari
óskast
í útstillingarglugga bœjarleikhússins var límdur ílangur
seðill þvert yfir forsjóna. Þar stóS skrifað: „Leikari (einnig
byrjandi) getur fengið stöðu þegar í stað“.
Nœsta morgun voru mœttir 124 umsœkjendur. Leikhús-
stjórinn valdi þann stœrsta og kröftuglegasta úr hópnum
og róaði hina 123 með því, að ef til vill byðist annað
tœkifœri seinna. Síðan hófst hann strax handa með hinum
útvalda risa og skýrði honum fró því ó sviðinu, hvað hann
œtti að leika: „Eftir annan þótt komið þér í léttum borg-
araklœðum framundan hliðartjöldunum, sœkið borðið og
stólana tvo og farið með þó út. Því nœst skiptið þér um
föt fyrir fjórða þótt, setjið með öðrum orðum ó yður der-
húfu og búið svo til dólítinn laufskála aftarlega á sviðinu.
Álitið þér yður nœgilega vaxinn þessu athyglisverða hlut-
verki?" Nemandinn lofaði öllu fögru.
Þegar frumsýningardagurinn rann upp, gekk allt að ósk-
um. í hálfrökkrinu eftir annan þátt dró hann mikinn hluta
leiktjaldanna af sjónarsviðinu og beið svo seinni innkomu
sinnar með derhúfuna dregna hvatlega niðurá ennið. Og
var hvergi smeykur. Sem við var að búast innti hann
einnig þá þraut meistaralega af hendi einsog þrautþjálf-
aður vœri.
Leikritið var leikið 1 þrjár vikur samfleytt. Þetta var ekki
mjög merkilegt verk; heldur ekki sérlega góð sýning. En
um það var á engan hátt að saka Eilíf Rum, nýliðann.
Byrjað var að undirbúa nœsta leikrit. „Það er dásamlegt
hlutverk handa yður í því leikriti", sagði leikhússtjórinn
62
og skýrði út fyrir Eilífi: „í hléinu eigið þér að ganga inná
sviðið í tignarlegum herklœðum úr Þrjátíu ára stríðinu og
koma upp herbúðum. Þér raðið upp rifflum í píramida,
breiðið úr brekánum utanum ímyndaðan varðeld, dreifið
allskyns söðuldóti hér og þar um sviðið og hverfið síðan
bak við hliðartjöldin. Treystið þér yður til að ráða við
þetta?" Eilífur lofað því. Leiklistin ólgaði í blóði hans.
Leikritið náði feiknarvinsœldum, „gekk“ í 12 vikur, og
siggin í lófum Eilífs Rums urðu stœrri. [ þriðja leikritinu bar
hann heila húsveggi inn og út og dró þunga garðbekki
um sviðið. Kvöld eftir kvöld í sex vikur var honum leyft
að gera þetta.
Fyrir fjórðu leiksýninguna varð leiksviðsstjóranum á orði
við leikhússtjórann,- „Ætli þessi Rumur sjái nú ekki ! gegn-
um svindlið ! þetta sinn?“ „Hver veit“, sagði leikhússtjór-
inn, „kannske kemst hann aldrei að þv!, að við notum
hann ekki sem leikara heldur sem sviðsmann". Leiksviðs-
stjórinn flissaði: „Hvað um það — hvort sem það rennur
nokkurntíma upp fyrir honum eða ekki — það var þó alla-
vega bráðsnjallt, þetta bragð yðar með að ráða „leikara“,
sem síðan yrði notaður sem sviðsmaður".
„Hvað hefði ég annars átt að gera, Arngrímur? Það er nú
einu sinni ógjörningur að fá sviðsmenn". Hann sló leik-
sviðsstjórann glaðklakkalega á öxlina. „Það bezta við
þetta, Arngrímur, er þó hitt, að ég þarf ekki að borga
nein rosa-iðnaðarlaun — hann fœr bara venjuleg leikara-
laun, hahahahaha". Endir. Þýtt.