Leikhúsmál - 01.11.1963, Blaðsíða 82

ur. Ekki amalegt aS hafa fengið tækifæri
til að læra hana á háskólanum í Oxford.
Munur en ég sem er eins og hver annar ó-
menntaður innfæddur bjáni og skil hvorki
haus né sporð af þessu. Hvað annars með
fangann sem hershöfðinginn var að minn-
ast á?
MONSJUR: Enskur hermaður sem þeir
tóku í gærkvöld rétt við landamærin.
PAT: í Armagli?
MONSJUR: Aðeins einn að vísu, en áður
en langt um líður verðum við farnir að
taka heilu kippurnar af þeim.
PAT (á skjön): Það vona ég Guð gefi
þeir fari ekki að rusla þeim öllum hingað.
MONSJUR: Hvað þá?
PAT (hærra): Ég var að segja að nú væri
aftur orðið gaman að lifa, þegar piltarnir
okkar eru farnir að drífa í hlutunum.
MONSJUR: Já, stórkostlegt. Og svo, áfram
með smérið. (Út).
MEG: Hann er nú eiginlega bezta skinn,
karlfauskurinn, þó að hann sé dálítið
klikkaður.
PAT: Já, en heyrðirðu hvað til stendur?
Ég hélt þeir ætluðu að láta nægja að gera
þennan kofa að eins konar herbúðum fyrir
lýðveldisherinn og það hefði verið nógu
slæmt. En það er sem sé meiningin að
koma hér upp stríðsfangabúðum, svo mað
ur mú búast við að það fari heldur betur
að hitna undir rassinum á manni.
MEG: Við ættum að vera stolt af að fá
tækifæri til að hjálpa þeim mönnum sem
berjast fyrir írland. Sérstaklega þessum
veslings pilti sem á að hengjast í tugt-
húsinu í Belfast á morgun.
PAT: Það er naumast ættjarðarástin er
allt í einu farin að krauma í þér. En hvar
í andskotanum varst þú annars árið 1916
þegar virkilega var barizt af krafti fyrir
málstað frlands ?
MEG: Ég var því miður ekki fædd þá.
PAT (fórnar upp höndum): Það vantar
ekki afsakanirnar. En það þýddi sko ekki
að vera með neinar afsakanir í þá daga
þegar við urðum að ræna öllum okkar
hergögnum beint úr krumlunum á sjálf-
um brezka hernum.
MEG: Ég man nú ekki betur en þú segðir
þið hefðuð keypt þau af dátunum á hinum
og þessum búlum, þegar þeir voru orðnir
mátulega fullir. Sjálfur sagðistu hafa feng-
ið skammbyssu, tvö hundruð skot og ágæt
is reiðbuxur hjá hestastrák eins höfuðs-
mannsins fyrir tvær ölkrúsir og fimmtíu
Wild-wood-bine-sigarettur.
PAT: Ég hefði ekki átt að láta hann hafa
neitt. En ég vorkenndi strákgreyinu.
MEG: Af hverju?
PAT: Hann var trúlofaður mágkonu minni
—(Hark og læti uppi á lofti, og mann-
skapurinn ryðst inn, þar með talinn rússn
eski sjómaðurinn, nema buxurnar hans
hafa orðið eftir uppi).
MULLEADY: Hr. Pat, Hr. Pat, þessi sjó-
ari, hann — hann er Rússi!
PAT: Er hann hvað?
MULLEADY: Kommúnisti?
PAT: Og þjáist af bólusótt eða hvað?
MULLEADY: Haxm er kommúnisti.
COLETTE: Já, Pat, og það samrýmist ekki
trúarskoðunum mínum að koma nærri
svoleiðis köllum.
PAT: Það þýðir ekki annað en reka sinn
bisniss eftir því hvar tækifærin bjóðast
nú til dags. Ég veit ekki nema eina gilda
ástæðu til að sparka manni á dyr, og
hún er nú að haim sé blankur.
MEG: Ætli hann sé það ekki einmitt —
ofan á allt hitt.
PAT: Við skulum sjá til. Hafið þér gelt?
Peninga? Dollara? Pund? Marken? Rúbl-
en?
RÚSNESKI SJÓMAÐURINN: Da. Da.
(Tæmir vasana; margir seðlar koma í ljós)
MEG: Nei, hafði þið nú nokkurn tímaim
vitað annað eins! — (Viðstaddir ná sér í
seðla, hver eftir sinni getu). Peningar eru
betri en nokkur trúarbrögð.
PAT: — og nokkur pólitík.
(Monsjur kemur inn og ávarpar Rússann
á írsku, og Rússinn svarar á rxissnesku).
MONSJUR: Djarfar fyrir degi nýjum,
drynur þrumurödd á skýjum;
kveður við um írland allt.
Enska Ijón, þú falla skalt!
RÚSSINN: Mír y drushva!
MONSJUR: Cén caoi ina. (Við Colette).
Áfram með smérið væna mín. írland hef-
ur þörf fyrir kvenmannsstörf ekki síður
en hvað annað. (Fer).
PAT: Já, flýttu þér bara að hespa þessu
af.
COLETTE: Nújæja. En ég er nefnilega
þegar búin að skrifta þrisvar sinnum og
vildi þess vegna ekki gera neina vitleysu.
(Rússneski sjómaðurinn og Colette hverfa
aftur upp á loftið og allir fara nema Mull-
eady, Meg og Pat).
MULLEADY: Ég biðst afsökunar frú —
ég meina í sambandi við þennan Rtissa.
En mér fannst að sem sannkristinn maðxir
gæti ég ekki lengur lokað augunum (fyr-
ir) —
PAT: Gallinn er einmitt sá að þér skuluð
ekki loka glymunum fyrir fxillt og allt.
MULLEADY: Já, meðal annarra orða, —
þvotturinn miim, frú Meg, það eru þrír
dagar síðan hann átti að vera tilbúinn.
Ég fer að halda að hann hafi aldrei verið
sendur á þvottahúsið.
PAT: Það þurfti ekki. Hann gekk þangað
af sjálfsdáðum.
MULLEADY: í kvöld á ég að mæta á áríð-
andi fund í einni af nefndunum mínum og
ég er alveg skyrtulaus.
MEG: Af hverju biðjið þér ekki Fanga-
hjálpamefndina að skaffa yður skyrtu.
MULLEADY: Þér vitið ósköp vel að það
er einmitt ein af nefndunum minum.
MEG: Nú jæja, farið þér þá og þvoið sjálf-
ur af yður skyrtu.
MULLEADY: Þér vitið að ég get það ekki.
MEG: Ja, ef þér ætlið að halda áfram
80