Leikhúsmál - 01.11.1963, Blaðsíða 45

háttað I framkvcemd, sem ekki verð-
ur fyrr en eftir um það bil 5 ár. Það
virðist Ijóst, að fyrirmyndin verður að
mestu sótt til Danmerkur. Danska
sjónvarpið er ungt að árum, og dag-
skrá þess er aðeins 2 klukkustundir
á dag. Þar sem sjónvarpsstöð svo
þéttbýls lands, flats og á annan hátt
hagstœðs til sjónvarpssendinga sér
sér ekki fœrt að hafa lengri dagskrá
a. m. k. fyrst í stað, er augljóst, að
sendingartíminn hér verður mun
skemmri, enda þótt langmestur
hluti efnisins verði aðsendur frá
stöðvum í Ameríku og á meginlandi
Evrópu. Sá maður, sem einu sinni
hefur fest kaup á sjónvarpstœki, lœt-
ur sér tœplega nœgja hálfrar til einn-
ar klukkustundar dagskrá, en að
henni lokinni getur hann þá stillt yfir
á Keflavíkurstöðina, sem sendir allt
að 14 klst. daglega. Seljendur við-
tœkja gefa loforð um, að um það
leyti sem íslenzkt sjónvarp hefst,
verði unnt með einu handtaki að
skipta að vild milli amerísks og evr-
ópsks kerfis, ef hið síðarnefnda verð-
ur upp tekið hér. Leyfið til stœkkunar
sjónvarpsstöðvarinnar á Keflavíkur-
flugvelli er eitthvert hið mesta
hneyksli sem um getur hér á landi og
á sér enga hliðstœðu í samskiptum
sjálfstœðrar þjóðar og setuliðs, sem
hana gistir. Skógurinn af sjónvarps-
loftnetum verður þéttari með hverjum
degi, sem líður, og lengi mun svo
verða, þó að íslenzk stöð taki til
starfa, að erlent hermannasjónvarp
verði helzta dœgrastytting þeirra,
sem viðtœki eiga.
HÓKUS-PÓKUS
eftir Curt Goetz.
Leikstjóri og þýðandi:
GIsli Alfreðsson.
Hókus-Pókus er þýzkur réttarfarsgam-
anleikur, um það bil aldarfjórðungs-
gamall. Ég er ekki viss um, að allir
júristar hafi verið hrifnir af réttarfar-
inu eða andrúmsloftinu í réttarsaln-
um, og gamanleikur er ekki heldur
alveg réttnefni, því að í lokin kemst
höfundur frá efninu á einum of auð-
veldan hátt, og endirinn verður farsa-
kenndur og dálítið lítilfjörlegur. —
Kýmnin er hvergi nœrri búin léttleika
og fágun Hausts (maí-hefti bls. 23),
en þó er hún sums staðar sœmileg.
Ég hef ekki lesið leikritið á frummál-
inu og lœt því liggja milli hluta, hvort
fyndnin hefur eitthvað rýrnað I þýð-
ingunni, þar sem Goetz er meistari á
sviði orðaleikja, þegar honum tekst
bezt upp. Annars virtist þýðingin vera
á lipru og áferðargóðu máli. Leik-
stjórn Gísla Alfreðssonar bar vott um
fágœta natni. Bráðskemmtileg var til
dœmis móttaka hins sjálfboðna gests
I fyrsta þœtti, taugaóstyrkur og hyst-
erískur hlátur vinanna, hœfilega ýkt
atriði. Þá var einnig mjög vel farið
með vitnaleiðslurnar í réttarsalnum
og hnyttin orðaskipti lögmanna. Hóp-
atriði voru góð, nema hvað hlátur
áhorfenda í réttarsalnum var nokkuð
þvingaður og óeðlilegur. Hraðinn var
hœfilegur og leikur yfirleitt góður.
Þeir Þorsteinn Ö. Stephensen og Rúrik
Haraldsson léku dómforsetann og vin
hans vel, einkum í fyrsta þœtti, og
Lárus Pálsson fór líka nokkuð vel með
hlutverk Per Bille. Andstœðingur hans,
saksóknarinn, var leikinn af Ævari R.
Kvaran af þrótti, en sóknarrœðan var
að mínu viti ekki nógu ísmeygileg.
Þá er að geta sakborningsins, Ögdu
Kjerulf, sem Juliane Alfreðsson lék.
Það var mjög skemmtileg túlkun, lát-
laus og húmoristísk, og rödd hennar
er mjög áheyrileg. Af öðrum leikur-
um er mér langminnisstœðastur Árni
Tryggvason, feiminn og taugaóstyrk-
ur í hlutverki mannsins með skrýtna
nafnið, Eunano.
FORSPJALL VETRARDAGSKRÁR
Nú er vetrardagskráin loksins komin
fyrir hlustir manna, og er þar margt
tilhlökkunarefni, enda mátti svo
gjarnan vera eftir dauft sumar. Mest-
ur fögnuður er auðvitað að hinni nýju
útvarpssögu, Brekkukotsannál, í flutn-
ingi höfundar. Halldór Kiljan Laxness
hefur löngum verið þekktur að frá-
bœrum upplestri á eigin verk, en
aldrei hefur honum tekizt betur en
nú. Það var líka tími til kominn að
fá góða útvarpssögu eftir þá mœrðar-
vellu, sem yfir hlustendur gekk í sum-
ar. Af nýjum þáttum er helzt að geta
afkvœmis Flosa Ólafssonar, ,,Láttu
það bara flakka". Ég hef trú á, að
sá þáttur verði skemmtilegur, enda
þótt illa hafi verið af stað farið. Þátt-
urinn Á bókamarkaðnum verður nú
með líku sniði og áður. Lítil von er
vlst til þess, að hann verði bók-
menntaþáttur, og þarf ekki annað en
að líta á bókaframleiðslu landsmanna
fyrir þessi jól til þess að sannfœrast
um það, að kynning góðra bóka
mundi ekki hrökkva til eins þáttar.
Meðan andamenn, aflamenn og hús-
byggjendur eru metsöluhöfundar
þjóðarinnar, er heldur ekki annars að
vœnta. Góð nýjung er árdegisútvarp-
ið kl. 7—8 með hressilegri músik og
kynningu Jóns Múla Árnasonar, sem
stingur svo ákjósanlega I stúf við hinn
þrautleiðinlega hátíðleika, sem tíðk-
azt hefur I kynningu dagskrárefnis.
Þátturinn I vikulokin er sœmilegur, en
málfar þeirrar stúlku, sem annast
hann ásamt Jónasi Jónassyni, er afar
bágborið, og finnst mér, að einhverj-
ar lágmarkskröfur verði að gilda um
flutning móðurmálsins hjá þeim, sem
tala I útvarp. Fréttaþjónustan hefur
batnað mjög, en betur má enn vanda
hana. Mestar vonir hljóta hlustendur
þó að binda við auglýsinguna, þar
sem lýst var eftir ungum, áhugasöm-
um mönnum til dagskrárstarfa.
Framhaldsleikritið Ráðgátan Van
Dyke eftir Francis Durbridge var flutt
nú I haust I þýðingu Elíasar Marar og
leikstjórn Jónasar Jónassonar. Höf-
undurinn er hinn sami og samdi Hver
er Gregory, sem flutt var I útvarpið
fyrir allmörgum árum. Söguhetjurnar,
Paul Temple og frú, sem tekið hafa sér
fyrir hendur að upplýsa ráðgátuna,
eru heimskari en tali tekur. Þau láta
leiða sig I allar gildrur, trúa hinum
grunuðu jafnóðum fyrir þvl, sem lög-
reglan veit veit um mál þeirra, og höf-
uðpaurinn stlgur heldur ekki I vitið.
Sem leynilögregluleikrit er þetta mjög
lélegt, og hin stirða þýðing, leikstjórn
og leikur bœttu ekki um. Nú er nýtt
leikrit tekið við, Höll hattarans eftir
A. J. Cronin, og virðist það œtla að
verða litlu skárra, að minnsta kosti er
sagan, sem það byggist á, eigi merki-
leg. Það bœtir þó úr skák, að við
virðumst eiga góð laugardagskvöld I
vœndum, þar sem verkefnaskráin er
ein hin bezta, sem komið hefur. Von-
andi verður jafnvel til flutnings vand-
að. þ