Leikhúsmál - 01.11.1963, Blaðsíða 92

HERMAÐUR: Það munar nú ekki nema
fáeinum vikum.
TERESA: Hvað heitirðu?
HERMAÐUR: Leslie, en þú?
TERESA: Teresa.
HERMAÐUR: Teresa! — ekta írskt nafn,
er það ekki ? Hvernig væri að fá sér
nagla ?
TERESA: Nagla?
HERMAÐUR: Líkkistunagla — (Læzt
reykja.) Sigarettu.
TERESA: Nei, takk — ég reyki ekki.
HERMAÐUR: Nei, ekki handa þér. Handa
mér.
TERESA: Nei — jú bíddu annars. (Tekur
fram sígarettu.) Sko hún hefur ekki
krumpast neitt að ráði. Pat gaf mér hana.
HERMAÐUR: Ertu með eldspýtur, þeir
tóku minar.
(Teresa fær honum eldspýtur.)
Þú gætir kannski útvegað mér pakka?
TERESA: Já, ég skal útvega þér tuttugu
stykkja pakka af Shamrock.
HERMAÐUR: Nei, annars, — ég meina.
Þakka þér fyrir, en tíu verða, held ég,
alveg nóg.
TERESA: Þú ert kannski ekkert hrifinn
af irskum sígarettum?
HERMAÐUR: Það er nú helzt. Ég sem
fer aldrei heim í frí, án þess að taka með
mér heilan helling af gömlu góðu Sham-
rockunum.
TERESA: Þá skaltu líka fá tuttugu. Þær
verða að endast þér í alla nótt. (Fær pen-
inga hjá Kötu, fer o. s. frv.) Ertu að leita
að einhverju?
HERMAÐUR: Nei, jú — öskubakka.
TERESA: Undir rúminu?
HERMAÐUR (roðnar): Ha? — Já. Eða
kannski ég hafi bara verið að gá hvort ég
fyndi ekki leynihurð.
TERESA: Leynihurð?
HERMAÐUR: Leynihurð. Já — er ég
kannski ekki fangi eða hvað?
TERESA: Nú verð ég víst að fara.
HERMAÐUR: Kemurðu aftur með sígar-
etturnar ?
TERESA: Kannski. Annars er ég bara
venjuleg þjónustustúlka hérna. (Fer.)
HERMAÐUR (við sjálfboðaliðann): Hey!
Halló ITjallíbiss! Buffaló Bill!
(Sjálfboðaliðinn kemur. Hermaður hvísl-
ar að honum.)
PAT: Hvað er hann að segja?
SJÁLFBOÐALIÐINN: Honum er —- —•
e... hann þarf að skreppa snöggvast á
prívatið, Sir.
PAT: Nú og hvað svo? Getur nokkuð ver-
ið á móti því?
SJÁLFBOÐALIÐINN: Ja, það er nú ein-
mitt það, Sir. Ég er sjálfur alveg kominn
í spreng, og samt má ég ekki fara hænu-
fet héðan frá dyrunum næsta klukkutím-
ann.
PAT: Þið getið þá orðið samferða.
SJÁLFBOÐALIÐINN: Ekki nema biðja
fyrst Offiserann um leyfi.
PAT: Jæja, ég skal þá kalla á hann. —
Sir! Eruð þér þarna Sankti Pétur.
(Offiserinn kemur og Pat hvíslar í eyrað
á honum, síðn við áhorfendur.)
Hér er ekki aldeilis verið að flana að hlut-
unum — ha? Manni verður mál, og það
er farið með það eins og hernaðarleynd-
armál!
OFFISER: í eina röð! (Við Pat.) Þér
fremst! Standið rétt! Áfram gakk! Staðar
nem! Til hægri snú! Áfram gakk! Þið tveir
haldið vörð um dyrnar meðan hann er
inni. Þögn!
TERESA (kemur hlaupandi með sígarett-
urnar): Leslie!
OFFISER: Hvað eruð þér að gera hér?
TERESA: Hvar er hann ?
OFFISER: Hvað kemur hann yður við?
TERESA: Ekkert, Sir. Ég er bara með síg-
aretturnar hans.
OFFISER: Fáið mér þær.
TERESA: Já, en það er hann sem á þær.
PAT: (fyrir utan): Standið rétt! Áfram
gakk! Til vinstri snú! (Þegar fylkingin
kemur inn í herbergið.) Tilkynni, Sir, að
gestur okkar er búinn að létta á sér.
SJÁLFBOÐALIÐINN: Já, en hvað með
mig?
OFFISER: Þögn!
TERESA: Hvar hefur hann verið?
PAT: Hann skrapp frá til að gera svolítið
sem hvorki þú né nokkur annar hefði get-
að gert fyrir hann.
TERESA: Leslie, ég kom með —
OFFISER: Þetta er nóg! Út með yður, og
hugsið um það sem þér eigið að gera.
(Dregur Pat út í horn.) Hvernig er það
með þessa stelpu þarna?
PAT: Hvernig? Ha? Þér eruð þó ekki
farinn að hugsa um óviðurkvæmilega
hluti svona mitt í skyldustörfunum ?
OFFISER: Er engin hætta á að hún kjafti
frá?
PAT: Tja — eins og þér sjálfur vitið, þá
er kvenfólk alveg óútreiknanlegt. En það
sakar auðvitað ekki að reyna, ef þér eruð
orðinn mjög þurfandi... e ... Ég er bara
hræddur um að þér séuð ekki hennar
týpa, eins og þær segja.
OFFISER: Ég er að spyrja hvort óhætt sé
að treysta henni.
PAT: Þér meinið hvort hún mundi hjálpa
blókinni að flýja?
OFFISER: Já.
PAT: Hún mundi að minnsta kosti ekki
gera neitt sem gæti dregið lögregluna
hingað inn á okkur, svo mikið er víst. Og
hvað snertir möguleikana á að hún hjálpi
honum að komast burt héðan, ja, þá sé
ég nú ekki betur en að hún sé þvert á
móti staðráðin í að halda honum hér sem
fastast, þeim virðist koma mjög vel sam-
an.
OFFISER: Já, einum of vel, að mínu áliti.
PAT: Hverslags er þetta, stelpan er bara
að reyna að hafa ofan af fyrir stráknum.
Og ég held það séu ekki hundrað í hætt-
unni þó hann fái eitthvað til að glingra
við. Hann hefur þá á meðan um annað að
hugsa en að öskra og brúka kjaft og reyna
að koma af stað slagsmálum. Þau eru
bara eins og tvær litlar íurtildúfur,
krakkagreyin, svei mér þá.
OFFISER: Fifl! Ég vil ekki hafa neinn gal-
gopaskap í sambandi við þessa hluti.
PAT (við áhorfendur); Jú, grunaði mig
ekki. Ég skal nefnilega segja ykkur að
þeir sem eru seigastir að freta úr byssum,
skiptast í tvo hópa, — það eru þessir al-
vörugefnu eibeittu og trúhneigðu, eins og
hann þarna, og svo galgoparnir.
OFFISER: Eins og þér.
PAT: Ja, svo mikið er að minnsta kosti
víst að þegar mest gekk á hér forðum
tíð, þá voru það galgoparnir sem stóðu
sig bezt í skyttiríinu.
OFFISER: Af hverju það?
PAT: Af því að það er ekki eðlilegt fyrir
mann, sem er gæddur kímnigáfu, að djöfl-
ast með skotvopn út um allar trissur. Það
gengur ekki, nema hann sé með lausa
skrúfu.
OFFISER: Þér hljótið þá að vera með
lausa skrúfu.
PAT: Það er nú líkast til. En meðal ann-
arra orða, hvar eru peningarnir, hvar er
leigan ?
OFFISER: Hvert óspillt írskt hjarta slær
ákaft af hrifningu yfir okkur sem erum
að berjast til að bjarga píslarvottinum í
Belfast, og það eina sem þér hugsið um
eru peningar.
PAT: Ég er ekki heldur nein hetja. Það
er að segja ég er það sem kalla mætti
uppgjafa hetja. Ef við verðum fyrir árás ..
OFFISER: Ég neita að reikna með slíkum
möguleika.
PAT: Það er sama, ef við verðum napp-
aðir hérna, þá getið þið sagt að ég hafi
bara gert þetta fyrir peningana.
OFFISER: Við munum berjast fram í
rauðan dauðann.
PAT: Það er einmitt það sem þið eruð
allir uppteknir af, að fá að deyja eldrauð-
um hetjudauða.
OFFISER: Ég vona að minnsta kosti að ég
muni aldrei svíkja málstað vom.
PAT: Þér hafið aldrei lent í fangelsi fyrir
málstaðinn?
OFFISER: Að vísu ekki.
PAT: Það er líka auðséð.
OFFISER: Annað mál með yður, er það
ekki?
PAT: Ég sat inni í 9 ár.
OFFISER: Níu ár í enskum fangelsum?
PAT: Stundum líka írskum.
OFFISER: Það er auðvitað annað en gam-
an að vera sviptur frelsinu.
PAT: Það er þó ekki það versta, og ekki
heldur lögreglufantarnir eða fangavarða-
hyskið. Vitið þér hvað er verst af öllu?
OFFISER: Nei.
PAT: Hinar írsku frelsishetjurnar sem
ruslað er inn með manni.
OFFISER: Hvað segið þér?
PAT: Manns eigin samlandar og vopna-
bræður. Það er ekki verandi í tugthúsinu
90