Leikhúsmál - 01.11.1963, Blaðsíða 14

Fjalakötturinn
En það var viðar sungið en hjá Tónlistarfélaginu. Fjórði
og fimmti tugur aldarinnar voru gullöld revíunnar á Is-
landi. Stjörnur á borð við Harald Á. Sigurðsson og Alfreð
Andrésson voru hetjur þjóðlífsins í þá daga. Og ekki var
Lárus lengi að slást í þann hóp. Þar réði gáskinn ríkjum,
og þar var rýnt í helztu vandamál í gegnum gleraugu
glettninnar. Voru það góð gleraugu. Þeir kumpánar tóku
alla vá sér lítið nœrri en skemmtu sjálfum sér og bcejar-
búum (því að þá var Reykjavík enn aðeins bœr) eftir-
minnilega, m.a. með því, sem er sennilega íslendingsins
landlœgasta og þjóðlegasta „teater": eftirhermum. Fólk-
ið elskaði hermikrákurnar sinar og „léttilegheitin". Hitl-
er, Chaplin, Churchill og Jónas frá Hriflu sprönguðu um
sviðið við gífurlegan fögnuð áhorfenda. Svo var sungið
svolítið og haft það notalegt. Og söngvarnir urðu land-
fleygir eins og limbóið nú („Sungnir í öllum ferðabíl-
um").
Fyrsta revían, sem Lárus tók þátt í, var Fornar dyggðir eftir
þá Bjarna Guðmundsson, Harald Á, og Morten Ottesen
(1938). Þó nokkru áður höfðu „gömlu revíurnar", Spánsk-
ar ncetur og Haustrigningar, gefið tóninn. Eftir Fornar
dyggðir, sem seinna var tekin upp aftur í breyttu formi
(Halló, Ameríka), var skammt stórra högga á milli á revíu-
sviðinu. Tveir hópar sáu aðallega um þessa hlið skemmt-
anallfs bœjarbúa: Fjalakötturinn (Emil Thoroddsen, Indriði
Waage o.fl.) sýndi m.a. Forðum í Flosaporti og þeir fé-
lagar Bjarni, Morten og Haraldur Á. áttu einnig eitthvað
fleira í pokahorninu en fornu dyggðirnar (Lánið elti Jón).
Vœri alltof langt mál að gera því öllu Itarleg skil. Slíkt
vœri efni í aðra grein; Fyrir okkur er nóg að vifa, að Lárus
var með í „öllum þessum dœilegheitum af lífi og sál".
í einni revíunni (Halló, Amerika) lék hann t.d. 8 hlutverk.
Þótti það harla vel af sér vikið.
„Fólk var fjarska þakklátt yfir þessu brölt! okkar. Ég man,
hvað einn var hneykslaður, er hann frétti, að það œtti að
kosta 5 krónur á eina sýningu. Ja, það eru breyttir tím-
arnir. En fólkið borgaði fúslega sínar 5 krónur".
Auk þessa, eða kannske vegna þess, varð nú Lárus
smám saman vinsœll skemmtikraftur í bœnum, að syngja
gamanvísur, leika skrítlur og smáþœtti eða lesa upp.
Mikið af gamanvísunum orti Bjarni Guðmundsson fyrir
hann, og urðu þœr mjög vinsœlar. Einhvern tíma héldu
þeir Lárus, Brynjólfur Jóhannesson og Alfreð Andrésson
skemmtanir f Gamla bíói og nágrenni Reykjavíkur, — eða
að „Lárusarnir" (Ingólfsson og Pálsson) lögðu land undir
fót, austur fyrir fjall („jafnvel til Vestmannaeyja") til
þess að skemmta landsins byggjurum. Var þeim alls stað-
ar vel tekið „nema hvað einhvers staðar hrópaði fullur
kall að Lalla, þegar hann var að úthella hjarta sínu yfir
públíkum: þegiðu, haltu kjafti. En Lalli hélt áfram einsog
ekkert hefði í skorizt, og ég fór nú að gá að glugga, þar
sem við gœtum fleygt okkur út. Allt í einu er sá fulli
mœttur uppá sviði og hrópar til áhorfenda: ég banna
ykkur að hlœja að þessum bölvuðu fíflum. En Lalli
var alveg sœll og rólegur og ýtti við fulla jakanum svo-
lítið, sem datt þá flatur útf glugga á sviðinu og sofnaði,
en við héldum áfram að leika. Ég hélt, að fólkið œtlaði
ekki að ná sér af ánœgju". Það þurfti svo sem Ifka hetju-
lund í þá daga til þess að bjóða list sína, jafnvel þótt
12