Leikhúsmál - 01.11.1963, Blaðsíða 96

HERMAÐUR: Segðu mér þá bara eitthvað.
Það þarf ekki að vera neitt sniðugt. Bara
eitthvað — til að drepa tímann — ha?
TERESA: Já, þú átt langa nótt fyrir hönd-
um og hann líka.
HERMAÐUR: Hann hver?
TERESA: Þú veizt, strákurinn i Belfast.
HERMAÐUR: Hann — æ, farðu nú ekki að
tala um hann aftur — það eyðileggur allt.
TERESA: Ég skal segja þér, þegar ég var
í klausturskólanum.
HERMAÐUR: Já, það er alveg upplagt.
Lof mér að heyra.
TERESA: Það var nú eiginlega alveg eins
og í öðrum skólum — nema maður fór
aldrei heim, — við lékum okkur í stóru
steinlögðu porti og beinbrotnuðum ef við
duttum. En fyrir utan vegginn voru stórir
hagar og á frídögum og helgidögum var
okkur hleypt þangað út. Það var yndis-
legt. Einstöku sinnum fengum við líka að
synda svolítið, en nunnurnar pössuðu okk-
ur agalega vel, og ef það voru einhverjir
karlar eða strákar, jafnvel þó þeir væru
í mílu fjarlægð, þá —
HERMAÐUR: Þá hvað? Segðu það, Ter-
esa, segðu það. Við erum bæði fullorðið
fólk, er það ekki?
TERESA: Við fengum aldrei að fara úr
neinu. Alveg satt, Leslie, jafnvel þegar
við fórum í bað á laugardagskvöldum, þá
létu þær okkur fara í sérstaka poka —
HERMAÐUR: Poka? Kartöflupoka ?
TERESA: Nei, sérstaka baðpoka, meira að
segja litlu stelpurnar, fjögra eða fimm ára
gamlar.
HERMAÐUR: Þú meinar það ekki!
TERESA: Hvernig var það hjá ykkur?
HERMAÐUR: Allt öðru vísi. Við vorum all
ir látnir fara í steypiböð og skvettum
hver á annan og öskruðum og æptum og
gerðum alveg svakalegan hávaða — það
var alveg stórkostlegt, — langskemmti-
legasta kvöld vikunnar.
TERESA: Það skemmtilegasta hjá okkur
var skrúðgangan fyrsta maí til dýrðar
Hinni Blesuðu Jómfrú.
HERMAÐUR: Blessuðu hvað?
TERESA: Skammastín bara — Hinni Heil-
ögu Mey. Maður gæti haldið að þú værir
mótmælandi.
HERMAÐUR: Það er nú einmitt það sem
ég er, stúlka mín.
TERESA: Æ, fyrirgefðu.
HERMAÐUR: Ekkert að fyrirgefa. Ég
hugsa hvort sem aldrei um það sjálfur.
TERESA: Jæja, fyrsta maí var sem sagt
alltaf þessi mikla hátíð.
HERMAÐUR: Fenguð þið ekki eitthvað
gott að troða í andlitið?
TERESA: Troða í andlitið?
HERMAÐUR: Já, eitthvað gott að éta.
Hvað er þetta, manneskja, þú skilur bara
ekki helminginn af því sem ég segi.
TERESA: Nei, það var ekkert að borða.
Agalega geturðu verið vitlaus. Það áttu
einmitt allir að fasta.
HERMAÐUR: Festa? Festa hvað?
TERESA: Fasta. Ekki borða neitt.
HERMAÐUR: Nú , var þetta hungur-
stræka ?
TERESA: Svona, ætlarðu að hlusta á mig
eða ekki? Jæja, við fórum sem sagt í
skrúðgönguna og ég var látin passa blönd-
uðu krakkana.
HERMAÐUR: Hvað er blandaður krakki?
TERESA: Lítil stelpa eða strákur yngri en
fimm ára. Þau eru kölluð blandaðir krakk-
ar, af því að á þessum aldri er strákum og
stelpum blandað saman.
HERMAÐUR: Ég vildi að ég hefði verið
blandaður krakki.
TERESA: Má ég fá að halda áfram með
söguna? Þegar strákarnir urðu sex ára,
voru þeir sendir á sérstakt munaðarleys-
ingjahæli fyrir stráka.
HERMAÐUR: Meinarðu að það hafi verið
eintómir munaðarleysingjar þarna? Er
það, Teresa? Varst þú líka munaðarleys-
ingji ?
TERESA: Já, ég sagði þér það.
HERMAÐUR: Nei, þú sagðir mér það ekki.
TERESA: Vist sagði ég þér það.
HERMAÐUR: Jæja, jæja — við skulum
ekki vera að rífast út af því. Taktu heldur
hérna í spaðann á honum stéttarbróður
þínum — upp á það.
(Þau takast í hendur).
TERESA: Ég trúði þér ekki þegar þú sagð-
ir mér það.
HERMAÐUR: Það er nú samt satt. En
skítt með það. Svona, haltu nú áfram að
segja mér frá blönduðu krökkunum.
TERESA: Það var þarna lítill strákur sem
átti engan að og grét eins og garðkanna.
Pabbi hans var dáinn og mamma hans
hafði hlaupið frá honum. Hinir krakkarnir
voru allir að hlæja og æpa, en þessi
strákur stóð þarna einn og yfirgefinn og
gat ekki hætt að skæla. Og veiztu hvað
ég gerði þá? Ég bjó til kórónu úr sóleyjum
og festi úr fíflum um hálsinn á honum og
sagði að nú væri hann orðinn maíkóngur.
Og hann gleymdi öllu nema því að hann
var maíkóngur.
HERMAÐUR: Mundirðu gera það sama fyr-
ir mig ef ég væri blandaður krakki?
(Þau gleyma sér alveg, Teresa verður
feimin, gengur að glugganum o.s.frv.)
TERESA: Ssssss — það er klukka að slá
einhvers staðar úti í bæ.
HERMAÐUR: Já, hvað ætli hún sé?
TERESA: Ég hef ekki hugmynd um það.
HERMAÐUR: Viltu gefa mér mynd af þér,
Teresa ?
TERESA: Til hvers?
HERMAÐUR: Bara til að eiga. Ég meina
sko, það getur verið að þeir fari með mig
burt einhvern tímann í nótt, og þá
kannski sé ég þig aldrei aftur.
TERESA: Ég er nú ekki nein Elisabet
Taylor eða Jayne Mansfield.
HERMABUR: Hver heldurðu að kæri sig
um mynd af þeim — svoleiðis gömlum
jókum.
TERESA: Ég á enga mynd af mér.
(Hún dregur upp nisti sem hún hefur í
festi um hálsinn.)
HERMAÐUR: Hvað er þetta?
TERESA: Sérðu það ekki?
HERMAÐUR: Einhvers konar medalía.
Hugsa sér, ég er ekki búinn að vera nema
níu mánuði í hernum og fæ þá allt í einu
medalíu!
(Tekur við nistinu og skoðar það.)
Hún er alveg nauðalík þér.
TERESA: Láttu ekki svona! Þetta er
helgigripur.
HERMAÐUR: Æjá, þetta er hún þarna
þessi heilaga ykkar.
TERESA: Guðsmóðir, já. Og hún er móðir
allra í heiminum. Viltu ganga með hana
um hálsinn, Leslie?
HERMAÐUR. Ef þú vilt setja hana á mig.
Teresa.
(Hún gerir það. Hann reynir að kyssa
hana.)
TERESA: Leslie, skammastin!
HERMAÐUR: Svona, vertu ekki með
neina vitleysu. Við skulum heldur ímynda
okkur að við séum í bíómynd, og ég
þurfi ekki annað en segja „Má ég“, og þá
hvíslar þú strax „já“. (Músik.) Komdu
Teresa.
(Hún er feimin, en hann dregur hana
fram í fótljósið og þau syngja og dansa.
Lagið er „I will give you a golden ball“.
í síðustu vísunum ganga þau að rúminu.
Ljósin slokkna snögglega.)
TERESA (syngur og dansar):
Ég skal kaupa þér kökusnúð
með kardimommum og sykurhúð,
ef þú giftist, ef þú bara giftist
ef þú giftist mér.
HERMAÐUR:
Ég skal gefa þér gull í tá
TERESA:
og góða skó til að dansa á,
ef þú giftist o. s. frv.
Ég skal elska þig æ svo heitt
að aldrei við þurfum að kynda neitt,
HERMAÐUR:
ef þú giftist o. s. frv.
Ég skal syngja þér ljúflingslög
og leika undir á stóra sög,
TERESA:
ef þú giftist o. s. frv.
Ég skal fela þig fylgsnum í,
svo finni þig ekkert pólití,
BÆÐI:
ef þú giftist o. s. frv.
HERMAÐUR:
En þá er að vita hvort þú passar mér,
BÆÐI:
hvort þú passar mér og ég passa þér.
94