Borgfirðingabók - 01.12.2010, Page 50

50 Borgfirðingabók 2010
jafnframt að hemja hvolpinn sem óðfús vildi taka þátt í gamninu.
Nokkrum árum síðar stend ég úti á hlaði í bláleitri skammdegisbirtu
og fylgist með ánum sem renna í eina slóð út með hlíðinni eins og
perlur á festi. Skammt frá sé ég eitthvað á hreyfingu sem líkist mest
hrískesti á göngu. Þar er Jón á ferðinni að koma úr leiðangri sem
hann hefur farið til að sækja sér hrís til að reykja við. Ég tek á sprett
og við mætumst við reykingakofann. Hann þiggur aðstoð mína með
þökkum og saman rekjum við snærið utan af kestinum. Það tekur
drjúgan tíma, því Jón er af kynslóð sem sker ekki á snæri og hættir
ekki fyrr en hann hefur leyst alla hnúta og undið spottann upp í hönk
sem síðan hverfur ofan í vasa. Inni í reykhúsinu er búsældarlegt um að
litast. Gamli maðurinn hefur getið sér gott orð sem reykingameistari
og tekur nú kjöt til reykingar frá frændum og vinum auk þess að
reykja kjöt fyrir heimilið. Hann er sjálfum sér samkvæmur og hengir
kjötið frá uppáhaldsfrændanum á besta staðinn. Þarna er nostrað
við hlutina enda sjálf jólamáltíðin í húfi. Í sameiningu tökum við
bárujárnsplöturnar ofan af eldstæðinu. Síðan hefst Jón handa og matar
eldinn á kvistum og hrísi. Eitt augnablik magnast hann og lýsir upp
kofann. En meistarinn er vandanum vaxinn og þegar við yfirgefum
kofann stígur örmjó reykjarsúla upp af hlóðunum. Reykjareimurinn
og hangikjötslyktin hafa komið mér í jólaskap og á leiðinni heim
túnið spyr ég hvort ekki sé kominn tími til að skoða jólakortin. Hann
tekur því vel og um kvöldið er komið að árvissri athöfn. Þá tekur hann
upp úr kistunni góðu öll jólakort sem honum hafa borist á langri ævi
og skoðar þau í félagi við okkur systurnar og rifjar upp minningar um
gamla vini og kunningja. Í eftirrétt er Grýlukvæði Jóns Eyjólfssonar
þar sem við fáum að fylgjast með skötuhjúunum Grýlu og Leppalúða
glorsoltnum á ferð um Hvítársíðuna.
Bæjaríma verður til
Þessar sundurlausu minningar um kynni mín af Jóni Ásmundssyni
eru settar á blað í tilefni af birtingu á bæjarímu hans um Þverárhlíð
í Borgfirðingabók. Þessa rímu orti Jón árið 1960, þá að verða hálf-
áttræður, og sendi hana af stað um sveitina undir dulnefninu Nói.
Hann var mjög stoltur af þessu hugverki sínu og glaður yfir hve fólk
tók því vel. Þegar hér var komið sögu var Jón hættur að ganga til
verka en notaði tímann til að skrifa upp eitt og annað. Bæjaríman er
það eina sem ég hef séð af kveðskap eftir Jón að því undanskildu að