Tímarit lögfræðinga - 01.12.2013, Blaðsíða 67

413
tilvikið utan hins merkingarfræðilega ramma lagaákvæðis – mögu-
legs skilnings á orðalaginu – á það ekki stoð í því ákvæði. Lagaregla,
sem ekki rúmast innan rammans, er því ekki lagaregla í íslenskum
rétti nema hún eigi sér stoð í annarri réttarheimild.32 Leiðir þetta af
því að réttarheimildir eru réttlætingarástæða og forsenda þess að
tiltekin lagaregla sé við lýði.
HEIMILDASKRÁ:
Ármann Snævarr: Almenn lögfræði. Reykjavík 1989.
Carl August Fleischer: Rettskilder. Osló 1995.
Davíð Þór Björgvinsson: Lögskýringar. Reykjavík 1996.
Davíð Þór Björgvinsson: Lögskýringar. Kenningar, aðferðir og sjónarmið við skýr-
ingu og beitingu laga. Reykjavík 2008.
Erik Boe: Grunnleggende juridisk metode. En introduksjon til rett og rettstenkning.
Osló 2005.
Jens Evald: Retskilderne og den juridiske metode. Kaupmannahöfn 1997.
Jónatan Þórmundsson: Afbrot og refsiábyrgð I. Reykjavík 1999.
Lárus H. Bjarnason: Lög og lögskýringar. Aðaldrættir. Reykjavík 1916-1917.
Róbert R. Spanó: Túlkun lagaákvæða. Reykjavík 2007.
Sigurður Líndal: Um lög og lögfræði – grundvöllur laga – réttarheimildir. Reykjavík
2003.
Torstein Eckhoff: Rettskildelære. Osló 1987.
32 Hér verður ekki fjallað um samhengi lögjöfnunar og setts réttar.