Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1969, Qupperneq 33

Þær hafa orðið býsna lífseigar þessar gömlu minningar. Þær
hafa skotið upp kollinum miklu oftar á ævinni, — það er svo margt
ljúft og fagurt við þær tengt — lífseigari en margar aðrar, þótt
yngri séu. Ég nefni sem dæmi atvik frá Belgíu 1918. Liðskönnun
fór fram og gengu þeir meðfram röðum hermanna ásamt fylgdar-
liði, Georg konungur V. og synir hans tveir, er báðir urðu kon-
ungar, þeir Játvarður, prins af Wales, síðar konungur, og yngri
bróðir hans, er tók sér heitið Georg konungur VI, er hann hafði
tekið við af honum, eftir að hann hafði afsalað sér völdum —
vegna „konunnar sem hann elskaði“, eins og hann sjálfur orðaði
það. Það voru hugsanirnar um örlög þessara þriggja konungbornu
manna, sem vöktu minninguna um þá stund, er þeir nokkur andar-
tök stóðu andspænis mér, og vissulega er stundin þess verð að
muna, en gildi hennar allt annað en hinna, og rek ég þetta ekki
nánara.
Mikil tímamót hafa verið í lífi skáldsins og blaðamannsins Ein-
ars Hjörleifssonar, er liann kom heim, snauður að veraldargæðum,
úr næðingunum á bökkum Rauðár, en auðugur af þekkingu og
lífsreynslu, og fær skjól í menningarlundi Bjarnar Jónssonar.
Eftir heimkomuna er Einar aðstoðarritstjóri ísafoldar um 6 ára
skeið og Sunnanfara um árs bil. Það er fyrir utan ramma þessa
erindis, að ræða hið mikla menningarframlag Einars fyrr, á þessu
skeiði, og síðar, en þess er að geta að glöggt virðist, að hugurinn
beinist allsnemma meira að skáldsagnagerð en ljóða og svo að
samningu leikrita.
Hann víkur að þessu sjálfur í formála ljóðanna, sem Isafoldar-
prentsmiðja hf. gaf út einkar smekklega í tilefni 75 ára afmælis
hans:
„Á einu skeiði ævi minnar fannst mér ég þurfa fyrir hvern mun
að yrkja (sbr. fyrstu vísurnar í þessu safni). En það hefur at-
vikast svo, að ég fór að „draga andann með öðrum hætti“. Fyrir
því er þetta safn ekki stærra en það er“.
Ég tel mig ekki til þess færan að skýra til fulls, hvers vegna
þróunin varð sú sem að ofan greinir, og læt mér nægja skýringar
skáldsins sjálfs.
Það þarf ekki að fara í neinar grafgötur um hvað skáldið á við,
en skyldi það vera fjarstæða að álykta, að Einar hefði ekki látið
eftir sig öllu stærra safn, þótt hugurinn hefði ekki sveigst að
27