Rökkur : nýr flokkur - 01.06.1969, Blaðsíða 35

En Einar getur beitt bitrari hjör, eins og hann gerir í hinu
,,fræga þokukvæði sínu“, svo að ég vitni í orð Haralds prófessors
Níelsonar:
Hve mjúklega áfram hún ýtist
og allt verður dauflegt og litlaust,
og flest er af hjúp hennar hulið
og allt verður loðið og vitlaust.
Og kyrlát svæfir hún hverja
kvikandi geislastroku:
Það fœr enginn ofbirtu í augun
í tslenzkri niðaþoku.
Það var í erindi sínu „Hví slær þú mig?“, sem Haraldur Níels-
son hafði yfir þetta erindi, og það var flutt í Bárunni. Og ég þarf
ekki að taka það frarn, hve minnistætt þetta varð.
Eitt kunnasta kvæði Einars er „Vorhret“, sem hefst á hinni
snjöllu lýsingu hans á því, er útsynningurinn ber hríðarstrókana
til lands, þegar blessað vorið ætti að vera komið:
I hafinu sprettur upp hríðstrókafans
og hraðar sér líkt eins og vofur tií lands,
svo dans hefst á láði og lóni.
Og hvassviðrið áfram þá óðfluga ber,
svo álíka völlur á djöflum þeim er
og heimskustu heimskunni á Fróni.
Og skáldið gleymir ekki málleysingjum og mönnum, sem vor-
hretin bitna á í snjallri iýsingu sinni, og lýkur kvæðinu með þess-
um vizkunnar orðum:
Og þó lifir vorið í vorri sál,
þótt veturinn komi eftir sumarmál
— það jafnvel ei drepið fær dauðann.
Og enn nefni ég tvö snilldarkvæði: „Kossinn", sem er líka í út-
gáfunni 1893, og það kvæði Einars, sem senniiega er kunnast og
vinsælast með þjóðinni, kvæðið „Systkinin“, umvafið ljóma hins
fagra lags síra Bjarna Þorsteinssonar á Siglufirði.
29