Veiðimaðurinn - 01.12.1959, Blaðsíða 36

hverju dularfullu seiðmagni, sem hefur
einkennileg og róandi áhrif a. m. k. á
mig. Það fyrsta sem ég gáði að, þegar
ég kom niður að hylnum, var hvort
nokkur óðinshani væri upp í vikinu
vestan og neðan við stokkinn. Þeir halda
sig þar oft og hafa veitt mér marga á-
nægjustund. Og þeir voru þarna núna.
Tveir karlar syntu upp við bakkann,
með sinni alkunnu, heimspekilegu ró,
(jg gættu unganna, því að konur þeirra
voru ekki heima fremur en endranær.
Oðinshaninn býr við mikið konuríki,
eins og kunnugt er, en það raskar ekki
geðró hans fremur en annað.
Ég kvaddi nú óðinshanana og bjó
mig undir að kasta. Strax í fyrsta eða
öðru kasti var lax á eftir flugunni, en
náði henni ekki, eða sá sig um hönd.
Honum liefur þó verið brátt til banans,
því að í næsta kasti tók liann. Ég fann
strax að hann var vænn. Hann fór sér
hægt fyrst í stað, lagðist í strauminn og
hefur líklega verið að ráða við sig,
hvernig liann ætti að bregðast við vand-
anum. Ég hugsaði um þetta líka og fór
að reyna að lempa hann upp eftir flöt-
inni, til þess að varna því, að liann ryki
fram af brotinu og niður í Klettkvörn,
því að vatnið var svo mikið, að erfitt
gæti reynst að komast fyrir klettanefið
neðan við hylinn. Allt virtist ganga mér
í hag fyrstu 10—15 mínúturnar, en þá
fór laxinn að ráða ferðinni einn. Hann
strikaði ýmist upp eða niður, og þegar
mig varði sízt, kippti hann hressilega í
og tók roku beint niður ána og fram af
brotinu. Hann dró svo ört út línuna, að
ég þurfti að liafa mig allan við, til þess
að fylgja honum eftir, enda skrikaði mér
fótur og við það fór vatn niður í ann-
áð stígvélið mitt. Þegar ég kom niður
undir klettanefið gætti ég mín ekki
nógu vel og fór þá upp fyrir bæði stíg-
vélin! Var það ltið þriðja sinn, sem ég
fór upp fyrir þennan dag!
Ekki var öllu lokið, þótt laxinn væri
kominn niður í Klettkvörnina. Hann
barðist þar langri og frækilegri baráttu,
en eftir rúmlega klukkustundar viður-
eign alls fór ég með sigur af hólmi. Þetta
var 15 punda liængur, svo nýkominn í
ána, að lúsin var ekki dottin af honum.
f'élaga mínum hafði dvalizt uppi í Myrk-
hyl, og ég gerði því ráð fyrir að hann
hefði orðið var. Ég fór því að kasta
strax aftur, þegar ég kom neðan að með
laxinn, og festi fljótlega í fremur væn-
um laxi, en missti hann við fæturnar á
mér þegar ég var að landa honum. Og nú
fann ég að ég var orðinn þreyttur og
gotti mundi vera að hvíla mig dálítið.
Mér varð þá aftur hugsað til óðinshan-
anna og gekk þangað uppeftir til þess
að heimsækja þáí, enda er þægilegur
grasbakki þar uppfrá og aðstaðan því
betri til hvíldar.
Oðinslianarnir voru enn á sama stað,
syntu við bakkann og kinkuðu kolli eins
og áður. Konur þeirra voru enn ekki
komnar lieim. í klettunum liandan við
ána krunkuðu nokkrir hrafnar og hopp-
uðu. Voru það hjón með unga sína, sem
orðnir voru fleygir fyrir nokkru. Hrafna-
lijón urpu þar í klettunum á þessum ár-
unr og gera það ef til vill enn. Margir
hafa horn í síðu krumma, en mér er
heldur vel við hann og myndi sakna
hans, ef hann dæi út. Hann hefur fylgt
okkur frá upphafi og á sinn sess í sögu
26
Veiðimaðurinn