Veiðimaðurinn - 01.12.1959, Blaðsíða 68

raargur bruni langt yfir skammt í leit að
fagurri og ósnertri náttúru.
Mig dreymdi um nóttina einkennileg-
an draum, sem ég sagði vinnufélögum
mínunr daginn eftir, þeinr og mér sjálf-
um til ánægju.
Ég var sem sé staddur upp við brúar-
liyl hjá Korpúlfstöðum. Ég stóð að vestan
verðu við hylinn og kastaði flugu af ntik-
illi list og kunnáttu. Núna flæktist línan
ekkert hjá mér, fór í undurfögrum boga
frá vatnsskorpunni, yfir mig og aftur fyr-
ir og snerti svo í franrkastinu aðeins
vatnsflötinn eins og lítil mýfluga, sem
fiskur lilýtur að gína við, ef einhver lax
er þá í hylnum. Svona gekk þetta fyrir
sig góða stund, ég þandi mig nreð æ fall-
egri köstum en fiskur virtist enginn vera,
fyrr en allt í einú, að það er á hjá mér,
og svo þýtur línan beint í loft upp og
þá sé ég mér til skelfingar, að á línunni
hangir kría, sem gargar þessi býsn; og
við það vakna ég.
Bróðir minn, sem hlustaði á þessa
draumasögu mína, lrló við og lofaði að
koma með mér uppeftir og hjálpa mér að
landa laxinum — eða kríunni?
VEIÐIDA G U RINN.
Við bræður fóruin snentma upp eftir
því ég ætlaði að hafa tal af þeim, sem
höfðu veitt. fyrri liluta dagsins. Við hitt-
um þá við brúarhylinn og það er ein
bezta veiðiskýi'sla, sem ég hefi fengið fyrr
og síðar: 22 laxar hjá annarri stönginni,
þar af 18 í brúarhylnum í beit, og 4 í tún-
hylnum, allir á flugu og áin öll morandi
af laxi .Það kont strax glímuskjálfti í
mig, við ókum í hendingu niður að sjáv-
arfossi, en það var sama sagan og áður,
ekkert beit á lijá mér, ekki eixru sinni
afæta. Þegar við bræður höfðum dorgað
nreð maðk í'um klukkutíma, færðum við
okkur uppeftir og nú átti ég, kunnáttu-
maðurinn, að sýna listir mínar og getu.
Eg hafði ekki talað svo lítið um lax og
laxveiði síðustu ár, sagði bróðir minn.
Ég undirbjó mig eftir beztu getu,
valdi flugu eftir skýjafari og birtu og
stæið eftir gáranum og straumnum á
vatninu. Og svo byrjaði ég að kasta. En
nú var flugukastið rnitt ekki eins og í
draumnum sl. nótt. Nú var þetta bara
blákaldur veruleikinn. Þegar ég byijaði
að kasta, sagði bróðir minn“: ,,Það er bezt
að ég færi mig hérna upp á hólinn, því
ég vil ekki vera kiían í draumnum þín-
um“. Ég hló við og hélt áfram að berja.
Allt í einu fékk ég eins og sinadrátt í
andlitið, flugulínan mín lufsaðist í bugð-
um út í vatninu og þegar ég skáskaut
augunum til vinstri, sá ég ekki betur en
að girnistaumur éða flugulína væri
þarna á feið, eiginlega ofan í andlitinu á
mér.
Ég hætti að kasta og nú rann upp fyrir
mér Ijós: Krían, senr beit á hjá mér í
draumnum var ég sjálfur, og nú kallaði
ég á bróður minn og bað hann að segja
mér, hvar fluguskollinn sæti í mér. Hún
sat á réttum stað, hérumbil við munn-
vikið, og það kostaði mig bílferð niður í
bæ til að losa mig við hana. Ef einhver
lxefur gaman af að vita, liver flugan var,
þá var hún Bláhýr nr. 8.
vp.
r»s
Veiðimaðurinn