Veiðimaðurinn - 01.12.1959, Blaðsíða 55

En kuldinn þjáir marga menn,
ef mórinn bregsl og hrísið,
og sumir fara i sjússinn enn,
en Sigmundur i Lýsið.
Æ, hvað skrambi,
œtl’ann standi á þambif
Já, það er sama sagan,
með magann.
Að fiskurinn liefði fögur hljóð,
var forsjá náttúrunnar,
en varla slíkan vigamóð
sem Víglundur og Gunnar.
l'ið laxinn þeir striða,
þó lengi þurfi að biða.
Þeir meira kunna að met ’ann
en ét ’ann.
Hann Óla Þorsteins þekkja menn,
að þreki og ýmsum kækjum,
sem notar lmnn þó einkum enn,
hjá ám og bunulækjum.
Fyrr má nú vera,
á flestu orð má gera.
Sá sþarar ekki sþóna,
né skóna.
Það á vist sérhver sina trú,
og sina eigin teekni,
og okkar félag á sér nú,
sinn yfirdýralækni.
Ef kenna menn kvala,
sér kemur vel að tala,
við Sigurð Hlíðar sjálfan,
og hálfan.
Að veiðistöngin vegleg sé,
er veiðimanna gaman,
og á þvi hafa ærnu fé,
vizt önglað margir saman. .
Hvað er að heyra,
hér veit Albert meira,
hvort. hagnast hefur nokkur,
á okkur.
Um efnahag og vöruverð.
er vænst sem minnst að syngja,
ef stöngin væri úr stáli gerð,
þá stækkaði Gunnars þyngja.
Vandanum vaxinn,
virðist ha>nn við laxinn,
en oft af öngli hans fóru,
þeir stóru.
Og Guðmund karlinn Kristjánsson
ei kann vist margt að hræða,
hann lætur sig ei lon og don,
þó laxinum fari að blæða.
Öðlingar valdir,
á þvi verða kaldir,
að breyta blóði úr merum,
i serum.
En hér skal forðast rauþ og raus,
og reyna að vera stilltur,
og kannski yrði kompáslaus,
hann Konni, áttavilltur.
Sá er nú seigur,
og sízt við laxinn deigur,
hann snýr sér trúr og traustur,
i austur.
Vktwmaðurinn