Veiðimaðurinn - 01.12.1986, Blaðsíða 6

frá því að hann hverfur til sjávar sem lítið
seiði, unz hann kemur aftur sem kynþroska
fiskur upp í ána þar sem foreldrar hans
skildu við hann sem umkomulaust hrogn í
holu á árbotninum. Eins og þau segi við
náttúruna: ,,Nú er okkar hlutverki lokið.
Nú er það þitt að sjá um framhaldið. “
Og móðir náttúra segir sjálfsagt: ,,Já, en ég
þarf að fórna mörgum hrognum fyrir hvern
einstakling sem ég kem á legg. “ Hún er kunn
að því að sóa lífi í stórum stíl þar sem henni
þykir þess þurfa, og ekki hvað sízt í sjó og
vötnum. En hún hefur jafnframt tryggt sér
að úr nógu sé að moða. Hi'm hefur hrognin
nógu mörg til þess, að þrátt fyrir öll afföllin
er nóg eftir til þess að viðhalda stofninum
í ánni, að minnsta kosti þangað til
maðurinn fór að grípa fram fyrir hendur
hennar með sínum aðferðum. Hann hefur
ekki látið sig muna um að upprceta fiskstofna
úr mörgum ám, bceði með gengdarlausri
ofveiði í sumum þeirra og eiturefnum, sem
hann hefur dcelt út í aðrar og drepið allt líf.
Hann er nú að vísu farinn að sjá eitthvað að
sér sums staðar og reyna að bceta fyrir
afglöp sín, en víða mun þó enn skorta mikið
á, að sú viðleitni hafi borið tilcetlaðan
árangur, enda ekki alltaf verið farið sem
viturlegast að. Og enn eru þess víst dcemi að
allt sé látið fljóta að feigðarósi. Það
verður þó ekki með sanni sagt um okkur
Islendinga. Við höfum fyrir löngu sett lög um
bann við laxveiði í sjó, sem hefðu mátt vera
öðrum þjóðum gott fordcemi, og fyrirskipað
upptöku neta tiltekinn tíma í viku hverri
í ám þar sem sú veiði er enn stunduð.
Fiskrcekt hefur verið rekin hér um langl
skeið, víða með góðum árangri, eins og t. d. í
Elliðaánum og nokkrum ám, sem lax hafði
ekkigengið íeða verið upprcettur með ofveiði.
Sú skoðun mun nú vera að ryðja sér til
rúms meðal fiskifrceðinga, að misráðið sé að
blanda saman klaki af stofnum lír einni
eða fleiri öðrum ám, til þess að sleppa svo
í einhverja tiltekna á, sem frá aldaöðli
hefur alið sinn sérstaka stofn með sínum
sérkennum, sem fiskifrceðingum hlýtur að
vera auðvelt að greina. Hið rétta og
vcenlegasta til góðs árangurs mun því vera,
að nota til þess eingöngu klak úr stofni
þeirrar ár sjálfrar. Sumir telja að þessi
fyrrnefnda blöndun geti haft slcem áhrif á
ratvísi laxins, jafnvel svo, að hann villist
upp í einhverja aðra á en þá, sem hann á að
ganga í. I frétt um veiðina í Miðfjarðará í
Morgunblaðinu 5. október s.l. var sagt
frá því að þar hefðu í sumar veiðzt 24
,,aðkomulaxar“, þ.e. merktir laxar úr
,,rcektunartilraunum í Hrútafjarðará,
Vesturdalsá í Vopnafirði, Flókadalsá og
vestan frá Isafjaðardjúpi“. Ennfremur var
þess getið í sömu frétt, að af gönguseiðum,
sem sleppt var í Miðfjarðará, hefðu veiðzt
tveir merktir laxar í Hrútafjarðará,
einn í Langadalsá við Isafjarðardjúp, einn
við Fcereyjar og einn við Grcenland. Þetta
eru að vísu of fáir fiskar til þess að draga
megi af því þá ályktun, að villa þeirra hafi
stafað af stofnablöndun í klaki, því að
vitað er að það hefur fyrr og síðar komið
fyrir, að laxar hafa veiðzt í öðrum ám en
þeim, sem þeir voru upprunnir í, og má vel
vera að það hafi gerzt oftar en eftir því
hafi verið tekið. Það er t.d. hugsanlegt að
einhverjir fiskar lendi stundum saman við
göngur, sem eru á leið upp í aðrar ár en
þeirra réttu heimkynni og ,,fljóti svo með
straumnum“, en varla mun þetta vera svo
algengt, að orð sé á gerandi um lax, sem
klakizt hefur út með náttúrlegum hcetti.
En hvað segja menn um frétt, sem borizt
hefur um laxinn við Fcereyjar, sem ífyllingu
tímans hefur ekki önnur ráð en að losa sig
við hrognin í sjóinn, þar sem þau eru
dauðadcemd á stundinni! Hann hlýtur að
hafa villzt þangað einhvers staðar frá, því
4
VEIÐIMAÐURINN