Heilbrigt líf - 01.12.1950, Síða 19

KRISTJÁN ÞORVARÐARSON,
læknir:
FÁVITAR
I seinni tíð hefur talsvert verið að því gert, bæði í
ræðu og riti, að veita almenningi fræðslu um sjúkdóma.
Ég hygg, að slík fræðsla geti komið að haldi og sé
stundum nauðsynleg, en hitt er mér ljóst, að mikill vandi
er að veita slíka fræðslu, svo að vel fari, og ber margt
til þess. Mætti þar til nefna, að viðfangsefnin eru oft
nokkuð torskilin almenningi, íslenzk heiti á sjúkdómum
og sjúkdómseinkennum vantar stundum og önnur fræði-
leg oi-ð, og verður þá að grípa til nýyrða eða þá að reyna
að skýra merkingu þessara orða eins ljóst og auðið er.
Þá kemur og fyrir, að sumir menn og konur, og á
það einkum við taugaveiklað fólk, verða gripnir sótt-
hræðslu að ástæðulausu, er þeir lesa eða heyra sjúk-
dómum lýst, og heimfæra þeir sjúkdómslýsinguna upp
á sjálfa sig og halda, að þeir séu haldnir slíkum sjúk-
dómum, og getur slíkt valdið sálrænni röskun á því fólki.
En hjá þessu verður ekki alltaf sneitt, en hitt er þó
miklu oftar, að fræðslan falli í góðan jarðveg og komi að
einhverju gagni og stundum miklu.
Mörgu er að vonum ábótavant í heilbrigðismálum okk-
ar, og þó að ýmislegt gagnlegt hafi verið gert í þessum
efnum og sumt vel, hefur á öðrum sviðum sáralítið verið
gert að gagni, og á ég þar við fávitamálin. Ég tel því
rétt að veita almenningi nokkra fræðslu um fávitana og
fávitamálin.
Heilbrigt lif — 2
113