Heilbrigt líf - 01.12.1950, Blaðsíða 29

þ. e. örvitar og hinn verr gefni hluti hálfvitanna, væru
um 200.
Það er því ljóst, að allir þessir 200 fávitar, og auk
þess fleiri, myndu þarfnast hælisvistar.
Það er því ósennilegt, að tillögur lancllæknis hafi náð
skemur en að byggt yrði yfir ekki færri en 200 fávita.
En mér virðist skýringin á þessu auðsæ. Ekki hefur
fengizt meira fé til framkvæmda og því tekið það ráð
að byggja lítið hæli heldur en láta það ógert.
Ég veit, að margt er aðkallandi og margt þarf að gera
til bóta í heilbrigðismálum vorum, en fátt mun þó eins
aðkallandi og bygging viðunandi fávitahælis. Tímarnir
eru nú örðugir til framkvæmda, en mikið er hægt að
gera, ef framsýni, vilji og skilningur eru fyrir hendi hjá
þeim, sem ráða eiga framkvæmdum þessara mála.
Krafa þjóðarinnar ætti að vera sú, að hafizt yrði þegar
handa um undirbúning að byggingu viðunandi fávita-
hælis, ekki fyrir 24 fávita, heldur fyrir 200.
Fátt er átakanlegra en að sjá þessa vesalinga í heima-
húsum, þar sem erfitt er að veita þeim góða aðbúð. Dæmi
eru til þess, að heimafólk hefur orðið að fjötra óða fávita
til þess að verjast stórslysum. Komið hefur og fyrir, að
fávitar hafa orðið að hírast mánuðum saman í hegningar-
húsinu í Reykjavík, vegna þess að ekki fékkst hælisvist
fyrir þá. Þá kemur og ekki sjaldan fyrir, að fávitarnir
setji allt á annan endann heima og raski svefnfriði fólks
nótt eftir nótt, mánuð eftir mánuð. Og ekkert er hægt
að hjálpa, alltaf sama sagan, það er ekki til hælisvist
handa fávitanum.
Þá má og á hitt líta, hversu hættulegt það er að ala
börn upp með örvitum og hálfvitum. Slíkt ætti ekki að
gerast hjá menningarþjóð.
Ég læt þessi dæmi nægja, og vonast ég til, að forráða-
menn þjóðarinnar skilji, þótt ekki væri nema brot af
Heilbrigt líf
123