Heilbrigt líf - 01.12.1950, Blaðsíða 34

vistinni, og kveikir hann þá í húsum húsbónda síns til að
losna úr vistinni.
Kynferðisafbrot fávitanna eru heldur sjaldgæf, og ber
þar einkum á óeðlilegum kynferðismökum, og beinist kyn-
ferðishneigð fávitanna einkum að börnum, og er þetta
skiljanlegt, vegna þess að kynferðislíf fávitanna er oft
sjúkt og vanþroskað.
Afbrot fávitanna eiga rætur að rekja til skapgerðar-
brests þeirra og gáfnatregðu.
Það er auðsætt, að nauðsynlegt er, að hafðar séu góðar
gætur á vangefnum unglingum á gelgjuskeiði og reynt að
bjarga þeim fljótt úr vondum félagsskap og koma þeim
fyrir á góðum heimilum upp til sveita. Hefur þessi ráð-
stöfun stundum reynzt ágætlega hér á landi.
Að lokum þetta:
Fávitarnir eru börn í andlegum skilningi, og þeir verða
alltaf börn, hversu gamlir sem þeir verða að árum. Vér
verðum að vaka yfir þeim, hjúkra þeim, leiðbeina og
vernda, svo að þeir fari sér ekki að voða. Hér hafa bæði
einstaklingar og félög þarft verk að vinna. En ef miklu
á að áorka, verður þekking, mannúð og fórnfýsi að skipa
öndvegi. Læknar, sálfræðingar, kennarar, barnavernd og
barnaverndarfélög og fangaeftirlit og ýmsir aðrir verða
hér að vinna saman að úrlausn þessara mála.
Þér, mæður og feður, sem eigið barn, sem þér teljið
vangefið, leitið fyrst læknis og þá helzt, ef kostur er á,
taugalæknis, og fáið úr því skorið, hvað að barninu er,
og hvort eitthvað sé hægt að gera til úrbóta. Ef barnið
yðar er aumingi, eins og venjulega er kallað á alþýðumáli,
er sennilegt, að það sé ekki haldið arfgengum fávitahætti,
heldur valdi líkamlegir sjúkdómar þessu, og er það eigi
lítil raunabót fyrir yður.
Ég hef í þessari grein komið víða við, og er það von
mín, að fræðsla sú, sem ég hef veitt, geti orðið að gagni,
128
Heilbrigt líf