Úrval - 01.06.1949, Qupperneq 32

30
tTRVAL
sambandi við eldsneytið fyrr en
varir, einkum að því er snertir
mannstýrðar rakettur. Þær
verða að vera þannig gerðar,
að hraðaaukning þeirra sé ekki
meiri en maðurinn þolir, en það
er frá núll og upp í 40 þúsund
km á einum klukkutíma. Þeg-
ar fenginn er sá hraði, sem
nægir til að losa rakettuna úr
greipum aðdráttaraf ls jarðarinn-
ar, má stöðva hreyfilinn og rak-
ettan svífur þá hljóðlaust gegn-
um geiminn, en breyta má um
stefnu með því að setja hreyf-
ilinn í gang sem snöggvast öðru
hverju.
Við afturkomu sína til jarð-
arinnar, getur rakettan ekki
flogið beint til jarðar, því að við
mótstöðu loftsins mundi hún
hitna svo, að hún brynni upp
til agna. Flugmaðurinn yrði því
að stýra henni marga hringi
kringum jörðina yzt í gufuhvolf-
inu, þangað til svo væri dregið
úr hraðanum, að ekki stafaði
lengur hætta af mótstöðu lofts-
ins. Ef lesendur mína skyldi
vera farið að sundla, get ég ró-
að þá með því, að bygging svona
rakettu er enn á stigi hins fræði-
lega möguleika. En geimstöðina,
sem Forrestal minntist á og
hann kallar „Geimfar sem fylgi-
hnöttur jarðarinnar“, er hægt
að byggja í tiltölulega náinni
framtíð.
Á árunum 1920—1930 spáði
þýzki vísindamaðurinn Oberth
því, að hægt væri að senda rak-
ettu frá jörðinni um 1000 km
út í geiminn og láta hana síðan
hægja á sér og svífa kringum
jörðina í þessari hæð. (Raun-
verulegt skiptir f jarlægðin ekki
máli, eftir að komið er út fyrir
gufuhvolfið). Þegar hraðinn
væri orðinn jafn og kringum 29
þúsund km á klukkutíma, mætti
stöðva hreyfilinn, og mundi rak-
ettan þá halda áfram að snúast í
kringum jörðina til eilífðar, eins
og örlítið tungl, gert af manna
höndum. Þetta skilst, þeg-
ar þess er gætt, að utan gufu-
hvolfsins mætir rakettunni eng-
in mótstaða, og mundi hún því
halda áfram í beina stefnu með
sama hraða, ef aðdráttarafl
jarðar togaði ekki í hana. Þeg-
ar jafnvægi er komið á milli að-
dráttaraflsins og hraða rakett-
unnar, er ekkert sem raskað get-
ur því jafnvægi nema hreyfil-
orka rakettunnar.
Allt þetta eru vísindamenn-
irnir að rannsaka vandlega, og
þeir ættu að vera komnir vel á
veg að teikna slíkt far — í fyrstu