Úrval - 01.06.1949, Qupperneq 77

ýmsar nýjungar og annar
fróðlelkur —
/ stuttu máli.
Úr „The Listener," „Politiken", „Science News Letter“ og
„News Chronicle.“
Hænsnafóður úr grasi.
Enskur maður, David Tullis
að nafni, hefur fundið upp nýtt
hænsnafóður, sem reynt hefur
verið á 250 hænsnabúum, og
hefur reyndin orðið sú, að það
tekur fram öðrum hænsnafóður-
tegundum; hænurnar verpa bet-
ur og eggin verða stærri.
Þetta nýja fóður er að mestu
búið til úr þurru, finmöluðu
heyi, sem hnoðað er í litlar kúl-
ur. Nálega allt hið ómeltanlega
trefjaefni hefur verið tekið úr
heyinu og sett í það leysandi
efni, sem gerir það meltanlegt
fyrir hænsnin. Þó að hægt sé að
fá hænsni til að éta gras, geta
þau ekki melt það. Grænfóður
— þ. e. gras, sem hefur verið
þurrkað og fínmalað - hefur um
langt skeið verið notað sem
skepnufóður; en engum nema
David Tullis hefur, svo vitað sé,
tekizt að fóðra hænsni á því.
Uppgötvun hans er árangur af
fimmtán ára tilraunum. Og
leyndardómurinn er leysiefnið,
sem hann blandar saman við
grasmjölið, og sem meltir það
að nokkru leyti fyrir hænuna.
Tullis uppgötvaði fyrst, að í
snemmslegnu grasi voru ýms
dýrmæt næringarefni, sem góð
eru fyrir hænsnin, ef hægt
væri að gera það meltanlegt fyr-
ir þau. Gæsir geta melt gras —
hvers vegna geta hænsni það
ekki? Tullis tókst að einangra
þann hluta af meltingarvökva
gæsanna, sem hænsnin hafa
ekki, og eftir margra ára starf
tókst honum að framleiða þenna
meltingarvökva á efnafræðileg-
an hátt, og það er leysiefnið,
sem hann blandar saman við
grasmjölið.
Hann vann að þessum tilraun-
um fyrir stríðið, þegar gnægð
var til af kornmat handa hænsn-
um, vegna þess að hann áleit, að
gras væri betra hænsnafóður en
korn. Þegar skortur varð á
kornfóðri á stríðsárunum, lagði