Úrval - 01.06.1949, Qupperneq 115

BETRI HELMINGUR SAMS SMALL
113'
kringum sig. Þeir voru komnir
að Ijósastaurnum.
„Það var hérna, sem við hitt-
umst fyrst,“ tautaði Sam.
„Bara að það hefði aldrei
skeð,“ muldraði Sammywell.
„Heyrðu, kunningi,“ hvæsti
Sam. „Ef þú segir eitt orð í við-
bót, skal ég gefa þér á hann.
Mig langar til------“
Um leið og hann lyfti hand-
leggnum, fannst honum sem
hann heyrði hvískur Mullyar,
sem honum einum var ætlað að
heyra: „Þú skalt ekki koma
heim, fyrr en þið eruð orðnir
að einum manni.“
Hugur hans var í uppnámi.
„Sam Small,“ hrópaði Sammy-
well óttasleginn. „Þú hefur
morð í huga!“
Sam brosti blíðlega.
„Alveg rétt,“ sagði hann.
„Komdu ef þú þorir, Sammy-
well, komdu, ef þú ert York-
shiremaður!“
„En mér er illa við áflog,
Sam.“
„Jæja, þá verð ég að láta mér
nægja að gefa þér ráðningu,
Sammywell. Hérna!“
Og Sam rétti Sammywell
hnefahögg öðrum megin við nef-
ið.
„Og hérna!“
Hann rak hægri hnefann hin-
um megin í andlit Sammywells.
„Heyrðu mig,“ æpti Sammy-
well örvita af reiði. „Það stend-
ur í biblíunni, að ef maður er
sleginn á annan vangann, þá
eigi maður að bjóða hinn fram.
En það stendur ekkert um það,
hvað maður eigi að gera, ef
maður fær sitt undir hvorn. Mað-
ur verður sjálfur að reyna að
ráða fram úr því. Taktu við! “
Og hann sló Sam beint fram-
an í andlitið með hnitmiðuðu
höggi.
„Æ,“ sagði Sam. „Og taktu
sjálfur við!“
Og nú réðust þeir hvor á
annan með hnúum og hnefum
í merkilegustu áflogum, sem
hægt er að hugsa sér. Því að
þar sem þeir voru báðir Sam
Small, voru þeir algerir jafn-
okar. Þeir voru nákvæmlega
jafnsterkir, og heilar þeirra
störfuðu nákvæmlega eins.
Ef Sam sló með hægri hendi,
varði Sammywell sig með
vinstrihandarhöggi. Það var
eins og að iðka hnefaleik fyrir
framan spegil. Þeir héldu þann-
ig lengi áfram, án þess að hall-
aðist á, og báðir urðu þeir æ
þreyttari.
Þá datt Sam gott ráð í hug.