Úrval - 01.06.1949, Síða 120

118
TJRVAL
þess að komast að raun um,
hver raunverulega þýðingin er.“
„Hvað tekur sú rannsókn
langan tíma?“ spurði John
Willie og lét sig hvergi.
„Hum,“ sagði Sam, sem fann
að hann var kominn í klípu.
„Með mínum samböndum ætti
það ekki að taka lengri tíma
en svo sem einn dag. Réttið mér
blaðið — ég skal segja ykkur
það á morgun.“
Nú varð Sam auðvitað að fá
úr því skorið, hvað orðin þýddu.
í býtið næsta morgun, áður en
kennsla hófst, fór hann á fund
skólakennarans, sem fræddi
hann um merkinguna í setn-
ingunni. Og um kvöldið sat Sam
hreykinn niðri í Arnarkránni
og beið þess, að einhver spyrði
hann um þýðinguna. En enginn
minntist einu orði á málið. Loks
gat Sam ekki setið á sér iengur.
„Æ, það er alveg rétt,“ sagði
hann, „það var út af þessari
latnesku setningu. Ég hef at-
hugað hana mjög nákvæmlega,
og í þessu tilfelli á hún við eld-
gömul lög, sem mæla svo fyr-
ir, að sérhver stúlka, sem gift-
ir sig í einhverri af sex sóknum
Rudlinghertogadæmisins, eigi
að sofa hjá hertoganum á
brúðkaupsnóttina.1 ‘
„Sofa hjá hertoganum?"
„Já, sofa hjá hertoganum!“
sagði Sam með áherzlu.
„Ja, sér er nú hvað,“ sagði
Capper gamli. „Ég hef oft heyrt
pískrað um svona lagað, en ég
hef aldrei heyrt að það væru
til lög, sem fyrirskipuðu það.“
„Ég hef ekki heldur heyrt
það fyrr,“ muldraði Gaffer
Sitherthwick.
Það er kannski af því að við
búum í Polkingthorpe Brig,“
sagði Sam, „það tilheyrir ekki
Rudling sóknunum. Stúlkurnar
okkar geta sofið í friði hjá eig-
inmönnum sínum — ef þær
vilja,“ bætti hann við.
„Að hugsa sér, að þær skuli
sofa hjá hertoganum," hvíslaði
John Willie Braithwaite og var
mikið niðri fyrir. „Það má nú
segja, að lífið er ekki nema leik-
ur fyrir suma.“
Og svo hlógu þeir og lömdu
ölkollunum í borðið.
En það var einn á meðal
þeirra, sem ekki hló. Það var
Jan Cawper, stærsti og hraust-
asti pilturinn í öllu Yorkshire.
Eini gallinn á Jan var sá, að
það leið venjulega góð stund,
þar til umræðuefnið komst
gegnum þykka höfuðkúpu hans.
Og þegar honum hafði loks