Úrval - 01.06.1949, Qupperneq 126

124
ÚRVAL
við gerum eins og lögin mæla
fyrir — og það kemur ekki til
mála, að ég láti hafa mig ofan
af því með kjaftæði."
Hertoginn reyndi að and-
mæla, en Jan lét sem hann
heyrði það ekki.
„Anna María mín er enginn
eftirbátur annarra stúlkna í
hertogadæminu,“ sagði Jan
drembilega. ,,0g sem tilvonandi
eiginmaður hennar ætla ég mér
að sjá um, að ekki sé gengið
á rétt hennar. Þetta er mitt
síðasta orð, og það væri hyggi-
legra af yður að fara að at-
huga, hvaða kvöld þér hafið
frí, annars endar þetta með því
að ég kem sjálfur með hana, til
þess að líta eftir að allt gangi
sinn rétta og löglega gang.“
Hertoginn stóð upp og fór að
ganga um gólf, hóstaði, snýtti
sér og klóraði sér í höfðinu um
leið og hann skotraði augunum
til Jans.
„Heyrðu mig, vinur minn,“
sagði hann loks. „Þú hefur rétt
fyrir þér. Það er skylda mín. En
mig langar til að tala við þig
um dálítið — undir fjögur
augu — ef Anna María vildi
lofa okkur að vera einum örlitla
stund.“
Þegar hún var farin, settist
hertoginn við skrifborðið og
ræskti sig.
„Fyrst ætla ég að segja þér,
Jan Cawper,“ sagði hann, „að
þú ert hugrakkur og heiðarleg-
ur piltur, þar sem þú vogaðir
þér að minna mig þannig á
skyldur mínar. Ég hitti sjald-
an menn, sem dirfast að tala
svona upp í opið geðið á mér —
ég dáist að þér fyrir það, það
verð ég að segja.“
,,Ég þakka, yðar hágöfgi,“
sagði Jan.
„Með öðrum orðum — þú ert
maður eftir mínu höfði, vinur
minn. Og af því að mér fellur
svona vel við þig, ætla ég að
skýra þér frá leyndarmáli, sem
ég myndi ekki segja neinum
öðrum frá.“
Hertoginn gaut augum til
Jans, til að sjá, hvernig hon-
um yrði við þessi orð. Svo
reis hann á fætur, gekk út að
glugganum og dró gluggatjald-
ið frá. Jan leit yfir öxl hans
niður á grasflötinn, þar sem
fjöldi kvenna gekk fram og aft-
ur eða sat við smáborð og drakk
te.
„Sérðu þennan hóp,“ hvíslaði
hertoginn.
„Auðvitað sé ég hann,“ sagði