Úrval - 01.04.1952, Síða 24

22
ÚRVAL
bili. Hann sýndi fram á að þessi
straumur kæmi ekki frá vöðv-
unum eða húðinni, heldur frá
heilanum.
Það kom mönnum raunar ekki
á óvart að heilinn gæfi frá sér
rafrnagnsstraum — það gera
allar starfandi frumur. Það sem
athygli vakti var hin reglu-
bundna hrynjandi straumstyrk-
leikans. Eina skýringin var sú,
að mikill fjöldi heilafruma
störfuðu saman með jöfnum
hraða, því að örfáar frumur
gátu ekki gefið frá sér svo
sterkan straum að unnt væri
að merkja hann gegnum höfuð-
kúpuna.
Fimm árum seinna prófuðu
prófessor E. D. Adrian og dr.
Brian Matthews niðurstöður
Bergers. Þeir fundu þennan
breytilega rafmagnsstraum frá
heilanum. Það er hægt að
magna hann og láta hann
stjórna ritstíl.
Þeir hófu síðan kerfisbundn-
ar tilraunir til að komast að
raun um hvað hefði áhrif til
breytingar á þessa hrynjandi,
sem þeir kölluðu alfahrynjand-
ina. Hjá flestum hvarf hrynj-
andin þegar þeir opnuðu augun.
Og fleira varð til þess að raska
henni. Eitt sinn lá tilraunamað-
ur með lokuð augun og heila-
bylgjuritinn sýndi ótruflaðar
alfabylgjurnar. Svo sagði lækn-
irinn: ,,Opnið nú ekki aug-
un, en margfaldið í huganum
sex og sjö með sjö og leggið
saman útkomurnar.“
Línan sem ritinn markaði
varð bein undir eins og maður-
inn fór að glíma við dæmið.
„E — níutíu og einn.“
Það kom í ljós, að alfabylgj-
urnar hverfa ekki aðeins þeg-
ar augun eru opnuð, heldur
einnig þegar heilinn tekur við
skilaboðum utan frá. Hún
hverfur einnig við hreint hugar-
starf — t. d. glímu við reikn-
ingsdæmi. Hér er afbrigði sömu
tilraunar.
„Margfaldið í huganum sjö
og átta með sex og leggið sam-
an útkomurnar. En bíðið ögn.
Byrjið ekki fyrr en þér sjálfir
viljið — eftir svolitla stund.“
Alfabylgjumar haldast ó-
breyttar. Allt í einu verður línan
bein. „Nú eruð þér að byrja að
reikna, er það ekki?“ spyr lækn-
irinn.
Breytíng á hugarstarfi var í
fyrsta skipti skráð á vélrænan
hátt. Læknirinn gat sagt ná-
kvæmlega hvenær tilraunamað-
urinn byrjaði að glíma við dæm-
ið, með því blátt áfram að horfa
á línuritið af heilabylgjum
hans.
Næst var tilraunamaðurinn
beðinn um að fara með vísu,
sem hann kynni vel og hafa lok-
uð augun.
Hann fór með gamalkunna
bamaþulu, en alfabylgjurnar
héldust óbreyttar á meðan. Sú
andlega áreynsla sem þurfti til
að fara með gamalkunna vísu
var ekki nógu mikil til að raska
henni. — Allt í einu tók til-