Úrval - 01.04.1952, Page 28

26
ÚRVAL
uppsprettur hins mikla undir-
djúps lukust upp.
Hinir fornu austurlandabúar
ímynduðu sér að jörðin væri
flöt eins og pönnukaka og flyti
á hinu mikla frumhafi. Upp-
sprettur og vötn fengu vatn sitt
upp um göt á jörðinni. Einnig
var til himneskt vatn, sem him-
inhvelfingin bar uppi og varn-
aði leið niður á jörðina, en það
voru gluggar á himninum og
þegar einhver þeirra var opn-
aður kom rigning á jörðinni.
Það sem nú skeði var, að allar
stíflur í jörðu og allir gluggar
á himnum opnuðust svo að vatn
flæddi yfir jörðina bæði að of-
an og neðan. Þessi ósköp stóðu
í fjörutíu daga og þá voru öll
hin háu fjöll komin í kaf, allt
hold dó, bæði fuglar, fénaður,
villidýr og allir ormar, sem
skriðu á jörðinni, og allir menn,
en á þessari miklu móðu fíaut
örkin hans Nóa hásigld. Eftir
fimm mánuði fór vatnið að
sjatna og örkin strandaði á
f jallstindi í Araratsf jöllum, sem
nú eru austast í Tyrklandi, og
segir þjóðtrúin að þar séu enn
leifarnar af henni, en fjallið sé
ókleift mönnum. Framtakssam-
ir ameríkumenn hafa viljað
gera leit að örkinni, en Sovét-
ríkin hafa hingað til andmælt
slíkum tilraunum — fjallið er
of nærri landamærum þeirra.
Og vatnið hélt áfram að
sjatna og eftir fjörutíu daga
opnaði Nói glugga og lét út
hrafn, en hann kom ekki aftur;
þá lét hann út dúfu en dúfan
fann ekki hvíldarstað fæti sín-
um og kom aftur. Nói beið í sjö
daga og lét svo dúfuna aftur
út; undir kvöld kom hún aftur
með grænt olíuviðarblað í nef-
inu. Enn beið hann í sjö daga og
á 610. afmælisdegi hans var
vatnið þornað á jörðinni. Ein-
um mánuði og 27 dögum síðar
var jörðin orðin þurr og þá tal-
aði guð við Nóa og mælti: Gakk
þú úr örkinni, þú og kona þín
og synir þínir og sonarkonur
þínar með þér. Og láttu fara út
með þér öll dýr, sem með þér
eru, af öllu hoidi, bæði fuglana
og fénaðinn og öll skriðkvikind-
in, sem skriðu á jörðinni; verði
krökt af þeim á jörðinni, verði
þau frjósöm og fjölgi á jörð-
inni.
Fyrsta verk Nóa var að reisa
altari, og hann tók af öllurn
hreinum dýrum og hreinum
fuglum, og fórnaði brennifórn á
altarinu. Og Jahve kenndi þægi-
legan ilm og hét því að bölva
aldrei jörðinni vegna mannsins
og aldrei framar deyða allt sem
lifir, og meðan jörðin standi
skuli ekki linna sáning og upp-
skeru, frosti og hita, sumri og
vetri, degi og nótt. Og hann
gerði um þetta sáttmála við
Nóa og niðja hans og við allar
lifandi skepnur og setti regn-
bogann í skýin sem teikn þessa
sáttmála.
En Nói gerðist akuryrkju-
maður og plantaði víngarð. Og
hann drakk af víninu og varo