Úrval - 01.04.1952, Síða 48

46
ÚRVAL
borin í heiminn á þennan hátt
af heilbrigðri móður, eru alger-
lega iaus vio gerla og hægt að
halda þeim gerlasnauðum með-
an þau lifa. Ekki eru menn viss-
ir um, að þau séu laus við vír-
usa, en ekki hafa enn fundizt
nein merki þess að í þeim væru
vírusar sem valda sjúkdómum.
Gerlasnauðu ungamir þurfa
mikla pössun allt frá fæðingu.
T. d. verður að gefa nýfæddum
rottuungum með dropateljara á
tveggja stunda fresti. Reyniers
komst í mikinn vanda þegar finna
skyldi hæfilegan næringarvökva
handa nýfæddum spendýrum.
Þau þurfa að fá einhverskonar
mjólk, en náttúrleg mjólk
skemmist við upphitun, sem
nauðsynleg er til að dauðhreinsa
hana alveg. Hann varð því að
prófa sig áfram með gervimjólk
handa rottum, og tóku þær til-
raunir marga mánuði. En loks
fannst hún og seinna fann hann
nothæfa gervimjólk handa öðr-
um spendýrum.
Mjólkin er sett í þrýstigufu-
klefann og dauðhreinsuð með
þrýstigufu. Á meðan er fóstur-
klefinn kældur með rennandi
vatni til vamar ungunum. Síðan
er lokan á þrýstigufuhylkinu
sem veit inn í fósturklefann opn-
uð og mjólkin flutt inn fyrir.
Um leið eru öll úrgangsefni látin
út í gufuhylkið og síðan er lok-
an sett fyrir aftur.
Eftir að ungarnir eru orðnir
það stórir, að þeir geta farið að
borða mat, eru þeir aldir á mat
og vatni, sem geymt er í dauð-
hreinsuðum dósum inni í fóstur-
klefanum og þar era dósimar
opnaðar. Með því að nota gufu-
þrýstihylkið er hægt að flytja
ungana úr einum fósturklefa í
annan.
Á þennan hátt hafa rottur
verið aldar til fulls þroska, og
tekizt hefur að láta þær eðla
sig og eignast gerlasnauða unga.
Dýr þessi eru í öllum skiln-
ingi gerlasnauð; meltingarfæri
þeirra, kynfæri og hörand er al-
gerlega laust við gerla. Það er
ekki hægt að rækta gerla úr saur
þeirra. Þegar þau deyja, rotna
þau ekki á venjulegan hátt, en
haldast óskemmd í eina viku;
þábyrjar ,,sjálfsmelting“ (auto-
lysis) enzýma úr líkamanum
sjálfum, og að lokum þornar lík-
aminn og verður að múmíu.
Gerlalaus dýr eru að jafnaði
ekki alveg eins hraust og önn-
ur dýr sömu tegundar, en sá
litli munur, sem hefur mátt
merkja, er sennilega einkum að
kenna gervifæðunni, sem þau eru
alin á. Þessi munur hefur þó
minnkað með vaxandi reynslu.
Blóðrannsóknir sýna að gerla-
snauð dýr mynda ekki varnar-
efni gegn sýklum, og ekki virð-
ast slík vamarefni flytjast frá
móður til afkvæmis. Gerlasnauð
dýr hafa hæfileika til að mynda
vamarefni, ef þau era sýkt, en
eins og vænta mátti era þau
næmari og þola ver sjúkdóma en
önnur dýr.
Eftir að Reyniers og félagar