Úrval - 01.04.1952, Síða 67

GERA HJÖNABANDSNÁMSKEIÐ GAGN ?
65
hversdagslegra fólki: Ég þekki
mann sem annast alla mat-
reiðslu á heimili sínu af því að
honum þykir gaman að því og
kommni hans leiðist matreiðsla.
Annan mann þekki ég sem
straujar alian þvott; hann
komst upp á lagið meðan hann
var einhleypur og þótti gaman
að. Konan hans þvær þvottinn,
en les upphátt fyrir hann með-
an hann straujar skyrtur,
svuntur, rúmföt og nærföt.
Þetta eru ekki venjuleg hjón
á mælikvarða hjónabandsfræð-
innar, en hjónabönd þeirra eru
góð eigi að síður.
Fyrir skömmu kom til mín
ung kona, sem var í fyrsta
námsflokki mínum fyrir átta ár-
um. Hún sagðist vera að skilja
við manninn sinn. Hún var ekki
reið; en hún kvaðst viija segja
mér frá reynslu sinni mér til
leiðbeiningar í fræðslustarfi
mínu.
„Þér kennduð mér,“ sagði
hún, „að góð eiginkona yrði að
sýna sjálfsfórn, geta gleymt
sjálfri sér og fundið ánægju í
þjónustu við fjölskylduna. Ég
fór eftir þessum ráðum yðar og
um skeið fannst mér þetta un-
aðslegt, ólíkt öllu öðru sem ég
hafði kynnzt. I fyrsta skipti á
ævinni fannst mér eitthvert
gagn í mér, að líf mitt hefði
tilgang. En eftir sjö ár eru all-
ar slíkar tilfinningar steindauð-
ar. Mér finnst enn nokkurs
virði að vera eiginkona og móð-
ir, en því verður að fylgja
annað og meira: einkalíf og
frelsi og vitund um eigið mann-
gildi. Það er gott og blessað að
telja konum trú um að sjálfs-
afneitun, eins og þér kallið það,
sé æðsta dyggð lífsins. En
ekkert í uppeldi okkar stefnir
að því að glæða þá hugsjón.
Hugsjón lýðræðis og borgar-
legs frelsis hefur kennt mér að
meta sjálfa mig sem einstakl-
ing_.“
Átti ég að segja þessari ungu
konu, að hún hefði sjálf brugð-
izt, að hún hefði ekki lagt sig
nógu mikið fram og ekki nógu
lengi ?
Gallinn á hjónabandsfræðsl-
unni er sá, að hún snýst fyrst
og síðast um það hvernig hjóna-
bandið er eða á að vera, eða
hvernig það er ekki eða á ekki
að vera — en hvorugt þetta
er meginatriði.
Það sem við þörfnumst er
ekki að fella sem flest hjóna-
bönd inn í ákveðinn ramma. Við
þörfnumst fyrst og fremst
ímyndunarafls og olnbogarúms
til þess að sem margvíslegust
hjónabönd fái að njóta sín. Við
megum ekki setja reglur og
,,laga“ fólk eftir þeim. Ég sagði
nemendum mínum, að megin-
ástæðan til þess að menn gift-
ust væri sú, að þeir vildu eign-
ast fjölskyldu, en þeir sögðu
mér, að það væri ekki ástæð-
an til þess að þeir vildu gift-
ast.
Dr. Noel F. Keyes bað nem-
endur sína við háskólann í