Úrval - 01.04.1952, Síða 94

92
ÚRVAL
ani? Það gat alveg eins verið einn
af eyjarskeggjum."
„Ég þekki þá,“ sagði Hómer. „Ég
sá fullt af þeim í Malayka, þegar
komið var með þá þangað sem fanga
— þessa stuttu, hjólbeinóttu, gulu
djöfla. Þeir hafa ekki sama litarhátt
og ekki sama vaxtarlag og eyjar-
skeggjar. Þeir hafa stutta og digra
fætur, en eyjarskeggjar langa og
mjóa.“
Liðþjálfinn leit á mig. „Jæja, hvað
eigum við að gera?“ En áður en
eg gat svarað, sneri hann sér að
Hómer: „Hæfðir þú hann, þegar þú
skauzt?“
„Ég heid það,“ sagði Hómer. „Hann
rak upp óp um leið og hann hvarf
inn í þykknið. Það var alveg eins
og ég hefði skotið kanínu."
Svo kom A1 með Meyer. Litli, dökki
náunginn var varla vaknaður og sagði
ekki orð. Hann kom bara inn og
glápti á okkur. Þetta var skrítin
samkunda.
Liðþjálfinn sneri sér að Hómer.
„Það er bezt þú farir aftur út og
standir vörð. Það bætir ekki úr skák,
ef við lofum þeim að kasta hand-
sprengjum inn um gluggann."
Hómer svaraði ekki strax, en
skyndilega teygði hann fram neðri
skoltinn. Svo sagði hann: „Ég fer
ekki fet út til þess að láta þessa
bölvaða japana skjóta mig.“
Liðþjálfinn færði sig ósjálfrátt nær
honum, eins og hann ætlaði sér að
taka duglega í lurginn á honum. Ég
sagði: „Bíðið andartak. Það er bezt
að þið farið allir þrír — þú, A1 og
Meyer. Þið getið sofið út á morgun.
Liðþjálfinn og ég verðum að gera
einhverja hernaðaráætlun." Ég sneri
mér að hinum tveim: „Farið nú, pilt-
ar. Hafið augim opin. Forðist skugg-
ann af skóginum og notið ekki vasa-
ljósin, nema ef þið viljið láta skjóta
ykkur .... og skjótið ekki hver ann-
an." Mennimir þrír fóru út.
Þegar þeir voru farnir, sneri lið-
þjálfinn sér að mér og sagði: „Hvað
heldur þú um Hómer?"
Ég glotti. „Hvað heldur þú?"
„Ég veit ekki."
„Það hefur ef til vill ekki verið
nema einn japani, og kannski Hómer
hafi hæft hann.“
„Mér finnst hvorugt trúlegt," sagði
liðþjálfinn. „Hvað eigum við að
gera?"
Hann settist á kassa og sagði:
„Ég býst við að við verðum að hafa
augun opin og gera einhverjar ráð-
stafanir til að auka varðgæzluna."
„Þeir eru ekki nema þrir," sagði
hann, „svo að það verður enginn
hægðarleikur. Ég ætla að standa
vörð sjálfur I þrjár eða fjórar næt-
ur. Það er óhugsandi, að við getum
hrakið japanana út úr frumskógin-
um. Heil herdeild gæti það ekki.“
Við þögðum góða stund og þá kom
mér allt í einu ágætt ráð i hug. „Ég
skal segja þér, liðþjálfi, hvað við
eigum að gera. Við getum fætt þá.“
„Hvað áttu við .... fætt þá?"
„Við gætum skilið eftir einhver
matvæli hérna fyrir utan á hverju
kvöldi, svo að þeir gætu sótt þau.“
Hann leit forviða á mig. „Það væri
ekki samkvæmt herreglunum — að
fæða óvinina. Nei, það væri ekki
samkvæmt reglunum."
Ég brosti. „Hvort vilt þú heldur
— gefa þeim að éta eða láta þá
drepa okkur einn af öðrum? Við
getum látið nokkrar dósir út á hverju
kvöldi. Látum þá bara sækja þær.
Ef til vill hafa þeir engar byssur.
Ef þeir hafa synt hingað, eru allar
líkur til að þeir séu óvopnaðir. En
kannski hafa þeir vopn. Og hungr-
aður maður er hættulegur. Ef við
gefum þeim að éta, láta þeir okkur
sennilega í friði."
Liðþjálfinn klóraði sér í höfðinu.
„Einhvern veginn finnst mér þetta
ekki rétt — að hjálpa óvinunum."
„Hvað um það,“ sagði ég, „við
gerum það samt. Ég ætla ekki að
láta drepa mig eða ykkur vegna þess
eins, að það er á móti herreglunum
að gefa nokkrum hungruðum japön-
um að éta. Við skulum að minnsta