Úrval - 01.04.1952, Síða 98

96
TjTR VAL
upp aðeins tvö börn, Mary og faðir
hennar.
Afi minn, þýzki járnsmiðurinn,
og faðir Mary höfðu verið vinir og
báðir söngelskir. Meðan afi minn
var á lífi fór ég nokkrum sinnum
með honum þangað eftir kvöldmat.
Húsgögnin voru stór, dökk og þung-
lamaleg og þykk flauelstjöld fyrir
gluggunum, frá gólfi til lofts. Stiga-
handriðið var breitt og úr gljáandi,
dökkum harðviði. Það var eitt af
sorgarefnum æsku minnar, að ekk-
ert barn skyldi vera þar svo að við
gætum leikið okkur að því að renna
okkur niður handriðið. Mary var
þrem árum yngri en ég og auk þess
stelpa, sem gerir allan mun á þess-
um aldri, enda lékum við okkur
aldrei saman.
Eftir að afi dó kom ég ekki í hús-
ið aftur fyrr en ég var um tvítugt,
en það sumar gerði móðir Mary tvær
veikburða tilraunir til að koma
henni í nánari tengsl við unga fólk-
ið i Crescent City. Hún hélt tvær
veizlur og bauð þangað ungu fólki.
En eftir það sumar missti móðirin
heilsuna, og þegar Mary var 26 ára
og hafði verið gift i tvö ár, dó móð-
ir hennar.
Eg hef rakið þessa forsögu til
að skýra hversvegna við Mary kynnt-
umst ekki þegar við vorum ung.
Annars hefðum við kannski gifzt.
Hg hefði kannski getað bjargað
henni burt úr þessu stóra, rauna-
lega húsi, frá sjúkri móður og frá
hamingjusnauðu hjónabandi, og hún
hefði kannski getað opnað mér þann
heim sem hún opnaði mér mörgum
árum seinna þegar við vorum bæði
að komast á miðjan aldur. En ör-
lögin höguðu því ekki svo. 1 aug-
um piltanna í Crescent City var Mary
óraunveruleg. Hún var eins og álaga-
bundin konungsdóttir í turni. Milli
hennar og þeirra var ekki aðeins það
bil sem ólíkt uppeldi og lífshættir
höfðu skapað, heldur og hinn geysi-
mikli auður hennar.
Fundum okkar bar aftur saman
á hættulegum tíma í lifi mínu. Ég
hafði að undanförnu lesið mikið, hafði
ef svo mætti segja verið að vaxa inn-
an frá, og hin eyðilega sambúð okk-
ar Enid var að verða mér óbærileg.
Og svo einn laugardag síðdegis
ók ég fram á Mary á veginum utan
við bæinn þar sem hún stóð hjá bíln-
um sínum. Hjólbarði á framhjóli hafði
sprungið og bíllinn runnið út í skurð
og nú beið hún eftir því að einhver
kæmi. Álengdar þekkti ég hana ekki,
ef til vill af því að langt var síðan
ég hafði séð hana og myndin sem
ég hafði af henni i huganum ólík' því
sem hún var nú. Ef ég hefði séð
hana við öðruvísi aðstæður, t. d.
mætt henni á götu, mundi ég hafa
litið við og horft á eftir henni, ékki
af því að hún væri falleg eða ung,
heldur af því að það var eitthvað
við hana er mundi hafa skírskotað
til mín sem karlmanns.
Það er ekki auðvelt að skýra hvað
þetta var, það var slungið saman úr
mörgum þáttum. Ef til vill var það
sniðið á fötunum, sem var einfalt en
þó fullkomið, ef til vill þó fyrst og
fremst þóttafullt látbragð. Frá þess-
um fullkomleika í klæðaburði og
þóttafullu látbragðinu stafaði kulda,
sem ég uppgötvaði seinna að var
algerlega villandi, en jafnframt staf-
aði frá henni ró og festu, eins og
allt lyti öruggri stjóm hennar. Og
ef til vill var það þetta, sem ég þráði
mest af öllu þessa stundina.
*
1 gærkvöldi skeði óheillaatburður.
Hómer skaut japana. Allt hafði ver-
ið með friði og spekt I nokkrar vik-
ur. Japanamir hirtu á hverri nóttu
matinn sem við létum út handa þeim.
Þeir munu hafa skilið vopnahléð og
verið fúsir til að halda það á með-
an við hírðust allir á þessari guðsvol-
uðu eyju. Eg vaknaði við skotið og
ég kom fyrstur að japananum þar
sem hann lá á grúfu i hvítum sand-
inum í blóðpolli. Liðþjálfinn velti hon-
um við og lýsti framan í hann. And-
litið var eins og á litlum dreng.