Úrval - 01.04.1952, Qupperneq 100

98
•ORVAL
J3g hafði ekki komið í húsið henn-
ar í tuttugu ár og mig furðaði á því
h.ve lítið það hafði breytzt. Það var
eins og safngripur. Þegar við ókum
gegnum hliðið sagði Mary: „Komdu
inn og fáðu þér glas af víni.“
„Þakka þér fyrir,“ sagði ég, stöðv-
aði mótorinn og gekk á eftir henni
inn í anddyrið. Þegar ég sá stóra
hringstigann, greip mig gamla löng-
unin til að renna mér niður handrið-
ið og ég hafði orð á því. Mary hló
og sagði: „Mig langaði stundum til
þess, en ég hafði aldrei nein börn
til að leika mér við, og það er ekk-
ert gaman að renna sér ein."
Svo hækkaði hún röddina: „Nicole!
Nicole!" og ofan af lofti var svarað:
Oui, cherie,“ og Mary kallaði aftur:
„Það er kominn gestur. Komdu nið-
ur!"
Nicole var lítil, grannvaxin, þel-
dökk kona, svarthærð, en með hvít-
an lokk. Augun voru lítil og skær
og hreyfingarnar hvikar og snöggar
eins og hjá fugli. Hún gat verið 'fer-
tug eða sextug; það var erfitt að
geta sér til um aldur hennar.
Mary sagði: „Þetta er Nicole Villon,
góð vinkona mín."
Nicole heilsaði mér með handa-
bandi og sagði: „Gleður mig að kynn-
ast yður, herra Perris." Hún bar
nafn mitt fram með sterku blísturs-
hljóði í endanum.
Mary sagði: „Segðu Alexander að
ég sé komin heim og biddu hann að
koma með vín út á svalirnar ....
og þakka þér fyrir."
Þegar Nicole var farin, sagði Mary:
„Hún er gömul vinkona mín. Stund-
um ferðast hún með mér. Hún er af
frönskum og rúmenskum ættum og
bráðvel gefin. Hún skrifar í frönsk
blöð." Þvl næst fór hún með mig
út á svalirnar norðanmegin. Það
höfðu verið reistar skjólhlífar og þak
yfir þær og komið fyrir ljósum, bólstr-
uðum hægindastólum. Frá svölunum
var vltt útsýni yfir Crescent City.
Eg hafði ekki fengið þessa yfirsýn
yfir bæinn I tuttugu ár og mér kom
á óvart hve mjög hann hafði breytt
um svip á þessum tima. Það var ekki
sami bærinn og í bernsku minni.
Þessi bær, sem ég sá héðan af svöl-
unum á húsi Mary, þessi bær sem ég
hafði lifað í alla ævi mína var mér
framandi. Það var ekki lengur bær
heldur stórborg, sem við, íbúar henn-
ar, réðum ekki lengur við. Hún þand-
ist út, yfir ána og upp hæðirnar sem
áður voru skógivaxnar, óx i broddinn
en visnaði í rót.
Sem snöggvast fannst mér ég
skilja hversvegna Mary hafði varð-
veitt þetta gamla hús óbreytt. Það
var minnisvarði, safn, klettur, sem
straumar meðalmennsku og smá-
borgaraskapar höfðu leikið um og
runnið framhjá.
Allt í einu heyrði ég Mary segja:
„Þú ert að hugsa um hve mikið
bærinn hefur breytzt síðan við vor-
um börn." Mér kom á óvart að fiún
skyldi lesa þannig hugsanir mínar,
en ég komst að því seinna að hún
hafði sjaldgæfan hæfileika i þá 'átt.
„Það er næstum ótrúlegt," sagði
ég. „Ég hef aldrei tekið eftir þvi
fyrr."
i.Ég' fylgist betur með því, ég er
svo mikið í burtu. Eg get varðveitt
þennan stað óbreyttan, en ég get
ekki ráðið við alla borgina."
Allt í einu spurði ég: „Kanntu
vel við þig hérna ?“ Hún brosti. „Eg
veit það eiginlega ekki. Hg þarf ekki
að segja þér af hverju ég kem
hingað. Það hefur sín áhrif. Ef ég
kæmi af sjálfsdáðum mundf ég
sennilega kunna betur við mig . . .
eða kannski kæmi ég þá alls ekki.
Eg veit það ekki."
Hún færði sig að borðinu þegar
Nicole og þjónninn Alexander komu
með glös, ís og vín í blöndu og fór
að blanda vínið. Eg ætlaði að hjálpa
henni, en hún sagði: „Nei, mér þyk-
ir gaman að blemda sjálf handa gest-
um mínum. Setztu niður og hvildu
þig. Þú hefur víst ekki mörg tæki-
færi til þess. Hér í Crescent City
eru allir á sífelldum hlaupum."