Bókasafnið - 01.02.1999, Blaðsíða 87

I bindarar, prentarar, gullsmiSir og svo framvegis. í nafnaskrá
eru tekin öll þau mannanöfn sem koma fyrir í texta, þau eru
J án fæðingar- og dánarárs og geta því gefið villandi vísbend-
ingar. Einar Oddur Kristjánsson á bls. 90 er til dæmis ekki
„bjargvætturinn" Einar Oddur. Best hefði farið á því að skrá
eingöngu nöfn þeirra kvenna sem unnið hafa til þess að vera
teknar upp í þessa bók, sú aðferð hefði gefið betri yfirsýn.
Band bókarinnar er miður gott. Ekki þarf að handfjatla
hana mikið til þess að hún detti í sundur og er það bagalegt
þar sem henni er ætlað að vera uppsláttar- og heimildarit.
Þrátt fyrir nokkra ágalla ber að fagna þessari bók og hún á
sinn verðuga stað meðal annarra uppsláttar- og heimildarita.
Monika Magnúsdóttir
Á BÓKASAFNINU
Betty Smith: Gróður í gjósti
(Bjarkarútgáfan, 1946)
Þýð.: GissurÓ. Erlingsson
Hvílík dásemd þegar barni verður fyrst ljóst, að það getur lesið prentað mál!
Fransí hafði stafað nokkuð lengi, kveðið að og sett saman atkvæðin í orð. En dag nokkurn leit hún í
bók og orðið „mús“ fékk þegar þýðingu. Hún leit á orðið og hún sá í huganum gráa mús skjótast
framhjá. Hún leitaði aftur og þegar hún sá „hestur“ heyrði hún hann krafsa með hófunum og sá sólina
glampa á stroknu baki hans. Orðið „hlaupandi" kom skyndilega fyrir augu hennar og hún másaði eins
og hún væri sjálf á hlaupum. Hindruninni milli hljóðsins í hverjum staf og þýðingar orðsins í heild
hafði verið rutt úr vegi og hið ritaða orð fékk þýðingu um leið og litið var á það. Hún las nokkrar síður í
flýti og það lá nærri, að hún yrði veik af geðshræringu. Hana langaði að hrópa það. Hún kunni að lesa!
Hún kunni að lesa!
Frá þeim tíma lá heimurinn henni opinn til lesturs. Aldrei mundi hún verða einmana framar og aldrei
sakna þess, að hún átti enga nána vini. Bækur urðu vinir hennar, og alltaf var til einhver, sem hæfði
skapi hennar. Kvæðabækur voru kyrrlátir vinir. Ævintýri voru gott lestrarefni þegar rósemdin varð
þreytandi. Ástarsögur mundu taka við, þegar hún þroskaðist, og þegar hún þráði að finna návist
einhvers las hún ævisögur. Daginn, sem hún varð þess fyrst vör, að hún kunni að lesa, hét hún að lesa
eina bók á dag meðan hún lifði. (Bls. 155)
Bókasafnið 23. Arg. 1999
85