Bænavikan - 04.11.1972, Blaðsíða 26

til þess að hann gæti gengið til móts við skyldur sínar og
mótlæti.“ Desire of Ages, bls. 362—363.
Bænalíf Krists var okkur til eftirbreytni og fyrir lærisveina
hans. Ef þeir, sem sáu fordæmi hans, hefðu lært af því,
mundu þeir ekki hafa brugðizt Kristi og sjálfum sér í Gets-
emane og á Golgata. Þeir hefðu getað staðið við hlið Jesú,
þeagr hann þurfti þess mest með, í stað þess að hafna honum
og flýja út í náttmyrkrið.
Hvort við munum reynast trúföst, eða ekki, á hættutímunum
framundan, fer að miklu leyti eftir því sambandi, sem við
höfum haft við Guð í bæn í dag. Að treysta á sjálfan sig
er afleiðing vanrækslu bænarinnar.
Er við íhugum bænavenjur Krists, komumst við að raun
um, að hann varði ekki aðeins fáeinum augnablikum á dag í
samfélagi við föður sinn, heldur, eins og eitt tilfelli sýnir,
var hann ,,alla nóttina á bæn til Guðs.“ Við getum því ekki
ætlazt til þess, að hafa kraft í okkar lífi, ef við verjum aðeins
fimm eða tíu mínútum í persónulega einrúmsbæn.
,,En þegar þú biðst fyrir,“ sagði Jesús lærisveinum sínum,
,,þá gakk inn í herbergi þitt, og er þú hefir lokað dyrum
þínum, þá bið föður þinn, sem sér í leyndum." (Matt. 6, 6.)
Það er aðeins undir slíkum kringumstæðum, að við getum
andað að okkur andlegu andrúmslofti. Aðeins þá getum við
opnað hjörtu okkar frjálslega og fullkomlega fyrir Guði. Að-
eins þá, þegar við krjúpum niður og gerum okkur grein fyrir
því, að öll yfirborðsmennska er tilgangslaus, og að alvitur,
kærleiksríkur Guð hlustar á, sjáum við þarfir okkar.
Það er þá, er við byrjum að sjá okkur sjálf og skilja þarfir
okkar og hvernig Guð getur uppfyllt þær, að við í raun og
veru seilumst eftir hjálp og krafti frá honum.
Að tiieinka sér möguleika bænarinnar
Lærisveinar Jesú öðluðust að lokum skilning á möguleikum
bænarinnar. Eftir uppstigningu hans fylgdu þeir leiðbeiningum
hans um að „vera kyrrir í borginni, unz þér íklæðist krafti frá
hæðum.“ (Lúk. 24, 49.) Á meðan á þessum biðtíma stóð „komu
. . . þeir saman til að biðja föðurinn í nafni Jesú. Þeir vissu að
þeir áttu fulltrúa á himni, árnaðarmann við hásæti Guðs. Fullir
lotningar krupu þeir í bæn og höfðu yfir loforðið: ,Hvað, sem
þér biðjið föðurinn í mínu nafni, mun hann veita yður.‘ —
24