Bænavikan - 04.11.1972, Blaðsíða 44

ung og von, og hinn niðurbeygði öðiast styrk. I játningu,
hvort sem hún er einstaklingsbundin eða almenn, sameinumst
við himnsekum verum. I sameiginlegri bæn skerpist dómgreind
okkar og helgun okkar er endurnýjuð. Múrveggjum, sem synd
hefur til vegar komið, er úr vegi rutt, og maðurinn sættist
við Guð.
Sameiginleg guðsþjónusta er mikilvæg og nauðsynleg. En
gleymum því ekki, að ef einstaklingurinn biður ekki heima
við fjölskyldualtarið — á skrifstofunni, á akrinum, á afviknum
stöðum og hvar sem er, þá verður samieginlega guðsþjónustan
í kirkjunni innantóm ytri viðhöfn. Bæn okkar skyldi ávallt
vera: „Herra, kenn mér þann boðskap, sem liggur að baki
orðunum og allri ytri viðhöfn. Láttu mig mæta þér — sam-
einast þér.“
Hvíldardagurinn 11. nóvember 1972.
MÁTTUR VONARINNAR
Eftir E. G. WHITE
„Lofaður sé Guð og faðir Drottins vors Jesú Krists, sem
eftir mikilli miskunn sinni hefur endurfætt oss til lifandi vonar
fyrir upprisu Jesú Krists frá dauðum." Er nokkur ástæða til
þess að þessi von veiti okkur minna traust og gleði nú en hún
veitti lærisveinum frumkristninnar? Jesús er ekki lokaður
inni í gröf Jósefs. Hann er upprisinn, og hann steig upp til
himins, og trúin á að gera okkur fær um, að sýna heiminum,
að við höfum lifandi von, að við eigum vin í dómsal himinsins.
Við erum endurfædd til lifandi vonar til óforgengilegrar
arfleifðar, sem oss er geymd á himnum. Von okkar er ekki á
sandi byggð, arfleifð okkar er óforgengileg. Hér er ekki um
haldlaust hugmyndaflug að ræða, heldur eitthvað, sem oss
er geymt á himnum, „oss, sem varðveitumst af mætti Guðs
fyrir trú til hjálpræðis, er opinberast mun á síðustu tímum.“
Páll hvetur okkur til að halda fast við von fagnaðarerindis-
ins. Fyrir trú eigum við að tileinka okkur fyrirheit Guðs og
42