Heimili og skóli - 01.08.1952, Blaðsíða 46

90
HEIMILI OG SKOLI
sem blessast hefur, svo að af ber. Væri
mitt starf fyrir andlega og siðferðilega
ræktun eitthvað í áttina að árangri til,
þótt eigi verði á bent, mætti ég vera
ánægður. Eg hef dulda von í brjósti
um það, en dirfist ekki að segja það.
Góður guð veit það einn og skilur,
hver er í raun og veru árangur af starfi
mínu og þínu, og annarra slíkra, og
hann er sá, er ávöxtinn gefur, þótt við
máske ekki sjáum hann.
Og eitt get ég örugglega sagt og gert
mér grein fyrir nú, þegar h'ður að lok-
um langrar leiðar: Guðs handleiðsla á
mér í lífi og starfi, í blíðu og stríðu, í
sorg og gleði, hefur mér oft — máske
alltaf — verið mér auðsæ. — Og til þess
er gott að vita. Og þá má út frá því
álykta, að það, sem maður hefur viljað
vinna af trúmennsku, en með veikum
kröftum, verður ekki til ónýtis unnið,
þótt oft sé erfitt að sjá árangur. Til
hvers væri hann annars að leiða mann
og viðhalda lífi og kröftum. . . .?“
Hér er af mikilli hógværð rætt um
mál, sem okkur er öllum viðkvæmt:
Uppskeruna af starfi voru að enduð-
um degi. En sleppum öllum hátíðleg-
um bollaleggingum um það. A hitt
vildi ég aftur benda, að gott væri, ef
við ættum meira — enn meira — af því
hugarfari, sem fram kemur í þessum
bréfkafla — grundvöllinn mikla:
kristna lífsskoðun. Matthías segir ein-
hvers staðar: „í vetrarhríð vaxinnar
ævi gefst ei skjól nema guð.“ Og ef ég
ætti aðeins eina ósk viðvíkjandi upp-
eldi ftarna okkar og unglinga, þá held
ég að hún yrði sú, að við ættum sem
flest kristin heimili — vel kristin
heimili, þar sem börnin mótast af
kristnum fífsskoðunum og kristnum
anda.
Lagt upp i langa ferð.
Nú er haustskólinn að hefjast. þá
sjást miklar mannaferðir áleiðis til
skólanna, sérstakfega í bæjum og:
stærri kauptúnum. Þetta er fjarska lág-
vaxið fólk, sem er að leggja upp í langa
ferð. Sumir líta kannske björtum aug-
um á tifveruna, en hinir eru þó til,
sem eru ekki eins bjartsýnir og jafnvel
kvíða fyrir þessum óendanfegu löngu
vikum og mánuðum. Slík börn þurfa
uppörvun. Engar hótanir um að barn-
ið fari í tossabekk. Ekki liræða það á
kennurunum eða neitt slíkt. Það gerir
aðeins illt verra. Kjarklausu börnin
þurfa á stöðugri uppörvun að halda.
Það þarf að nota hvert tækifæri, sem
gefst, tif að viðurkenna það, sem vel
er gert, bæði heima og í skólanum.
Það þarf að vekja hjá barninu sjálfs-
traust, traust á skólanum og kennar-
anum. Ótímabærar aðfinnslur seint og
snemma veikja þetta sjálfstraust og
gera barnið óhamingjusamt.
Sálfræðingur einn gerði eitt sinn til-
raun með pilt, og reyndi að telja hon-
um trú um, að hann gæti ekki skrifað
‘nafnið sitt. Vegna þess að pilturinn
skrifaði allvel, mun hann ekki hafa
tekið þessa fullyrðingu sálfræðingsins
alvarlega, endá bar fyrsta tilraun ná-
lega engan árangur — sama. var að
segja um aðra tilraun, en því fleiri sem
tilraunirnar urðu, því meiri árangur.
í stuttu máli sagt: Skriftin versnaði
smátt og smátt, þar til hún varð algjör-
lega ólæsileg. Pilturinn gat að lokum
alls ekki skrifað nafnið sitt. Svona er
máttur sefjunarinnar, hvort sem henni