Læknaneminn - 01.09.1966, Blaðsíða 21

LÆKNANEMINN
21
rannsóknarmiðstöð (central laboratorium) með fullkomnu sendinEra-
og afgreiðslukerfi fyrir spítalana og starfandi lækna. Gæti þá sú rann-
sóknarstofnun haft stærri og dýrari rannsóknir á baðstólum, svo ekki
þyrfti að senda sýnishorn erlendis eins mikið og nú er gert. Með góðu
sendingakerfi gætu héraðslæknar fengið sínar rannsóknir og þvrftu
ekki að senda sjúklinga í stórum stíl til Reykiavíkur. Jafnvel þótt
siúklingur sé sendur beint á spítala í Reykjavík, er samstarfið svo
slæmt sums staðar milli sjúkrahússlækna eða sjúkradeilda, að siúkl-
ingur er stundum útskrifaður af einni deild til bess að leggjast nokkr-
um vikum síðar inn á aðra deild sama sjúkrahúss.
En læknar skipta sér ekki aðeins lítið af skipulagsmálum, þeir
skipta sér sáralítið hver af öðrum.
Til þess að skapa grundvöll til heiðarlegra lækninga, hafa læknar
frá fornu fari starfað eftir ákveðnum siðareglum. Siðareglurnar eru
tvennar: Codex ethicus Albjóðalæknafélagsins og Codes ethicus Lækna-
félags Islands, en auk þess eru læknar bundnir af heiti, s. k. Genfar-
heiti. Reglur þessar eru safn af reynslu og vísdómi, en bví miður verð-
ur ekki sagt, að bær séu í heiðri hafðar. Þótt L. I. hafi séð ástæðu til
þess að endurbæta albjóðasiðareAlurnar, hefur bað ekki hert á raun-
hæfu eftirliti með, að reglunum sé fvlvt. Af þessu leiðir, að reglurnar
eru orðnar verri en engar, skana falskt örvggi og draga úr virðingu
fyrir innihaldi sínu. Gerðardómur L. I. er engin lausn á þessum mál-
um. Hann bíður mönnum bara í slag, ef þeir eru ekki ánægðir með
einhveriar ,,læknislistir“. Sem fyrr hiúnar notalegt afskiptalevsi og
þögn þá værðarinnar stétt, íslenzku læknastéttina. Hefðbundin bö°n
og yfirdrifin varkárni lækna eru engir hornsteinar góðrar læknisfræði
né stéttvísi og hlúa aðeins að sérhvggiu og oft kiánalegri sjálfsánægiu
eða drýldni. Það er ekki undarlegt þótt s. k. læknamiðstöðvar séu eldri
læknum nokkurt nýnæmi og tregða sé á framgangi þess máls, þar sem
tíðka.zt hefur að stinga vafaatriðnm undi’’ stól í °tað þess að ræða þau,
og litið er á umræður sem persónulegar aðfinnslur.
I 4, lið Genfarheitisins kemur fram eitt eivinatriðið í siðfræði
lækna, og hljóðar hann þannig: ,,Ég heiti bví að láta mér um alla hluti
fram hugað um heilsu siúklings míns“. En læknirinn efnir ekki heit
sitt með því að standa við beð siúklingsins og halda í hönd hans. Og
efndir eru heldur ekki fullar, þótt. honum takist að lækna siúkling-
inn. Ijæknirinn hefur bá fvrst staðið við heit sitt, þegar hann leitast
við að koma í veg fyrir siúkdóma með öllum tiltækum ráðum vísinda-
le°rar læknisfræði og lætur sig varða, eftir því sem honum er unnt,
öll þau mál er varða heilsu manna einhverju. Læknar verða hvor öðr-
um að bessu levti aldrei óviðkomandi.
HéT1 á landi h.efur t. d. um Hngt skeið viðgengizt háskaleg ofnntk-
un á steroidum og skvldum Ivfium, án þess að nokkurs sta.ðar örli á
athugasemdum eða aðverðum vegna bess. Slík ofsatrú er til á iurta-
fæðu. sem ..allrameinabót". en rótgróin lyf eins og insulin eru í hættu
stödd, hvað þá hin umdeildari, t. d. antihypertensiva, I læknisfræði