Læknaneminn - 01.09.1966, Blaðsíða 22

22
LÆKNANEMINN
eru vafaatriðin mörg, en mega læknar trúa hverju sem er eftir embætt-
ispróf? Má t. d. læknir hafa slíka ótrú á anticoagulantiameðferð, að
hún sá ekki gefm sjúkl. með greinilegan thrombophlebitis profunda
cruris og einkenni um embolia pulm. (kir. inngrip ekki fyrirhugað,
engar augliósar kontraindicationir) ? Það er tæpast spurning um oftrú
eður vantrú, þegar rætt er um abortio criminalis. Það er kannske miklu
fremur spurning um trú. Því efni eru annars gerð mjög góð skil í
„British Medical Journal“, nóvember- eða desemberhefti frá árinu 1965,
og eru menn hvattir til þess að lesa greinina, sem heitir „The fifth
freedom".
Læknablaðið íslenzka hefur verið heldur óhressilegt blað og ljóst
vitni litlum vilia til samstarfs og sameiningar um málgagn stéttar-
innar í „The New England Journal of Medicine", 10. tbl. marz 1966,
er fróðleg grem eftir bandarískan lögfræðing. sem fjallar um, hvernig
brezk heílbrigðisyfirvöld reyna að halda uppi lögum og eftirliti með
starfshæfni lækna sinna. Þar segir m. a. frá því, hvernig læknir er
sendur til leiðbeiningar þeim læknum, sem skrifa út óhóflega mikið
af dvrum lyfium eða vafasömum, hvernig læknasamtökin brezku
snérnst gegn viðleitni heilbirgðisyfirvaldanna til þess að bæta „stand-
ard“ almennra lækna með launamismunun. Þar segir einnig frá,
hvernig sjúklingar geta náð rétti sínum, ef á þeim er brotið af lækn-
um og hvernig læknasamtökin bregðist við slíkum málum. Grein hlið-
stæð þessari mundi hæfa betur í læknablaðinu, heldur en leiðinlegar
fundargerðir. Fundargerðirnar mega raunar alveg missa sig úr blað-
inu og er mönnum engin vorkunn að sækja fundi og heyra þær lesnar.
Læknafélögin líða einnig undan félagslegum vanþroska meðlima
sinna. Kemur það skýrast fram í litlum áhrifum og virðingu L. 1., en
bað seudir varla frá sér þá áskorun eða tillögu, að hún sé ekki hunzuð
af vfirvöldunum. Dóms- og kirkjumálaráðherra skipar t. d. ennþá í
embætti lækna.
Hér að framan hefur verið drepið á ýmislegt, en það er þó ekki
nema ein skvetta þess uppistöðuvatns, sem ræsa þyrfti fram. Eftir
farandi tillögur eru tilraun til áframhaldandi austurs:
Landlæknisembættið verði tekið til rækilegrar endurskoðunar.
Læknishéruðin verði á einhvern hátt sjálf gerð ábyrg fyrir heil-
brigðis- og læknisbjónustu í héruðunum.
Snítalar starfi meir en nú er sem sjálfstæðar stofnanir.
Hver eiuasti læknir á landinu sé skyldaður til þess að birta grein
í Læknablaðinu, faglegs efnis, á 5 ára fresti að minnsta kosti.
Komið verði með einhverjum hætti í veg fyrir, að unglingar dreif-
býlisins fái fyrri falska góminn sinn í fermingargiöf.
Að endingu er rétt að minna á, að það er ekki lengur tími nátt-
trölla og huldufólks meðal almennings. Læknar þurfa heldur engra
galdra við né geislabaugs um höfuð. Blómaskeið primadonnunar er á
enda.
Það er kominn tími óþvingaðra samskipta og opinskárra umræðna.
Það er bezta vörnin gegn kyrrstöðu.