Læknaneminn - 01.09.1966, Blaðsíða 39

LÆKNANEMINN
39
BÓKABÚÐIR.
Það er ekki óviðeigandi, að bókaþátt-
urinn minnist fáeinum orðum á þennan
iífsnauðsynlega þjónustulið allra þeirra,
sem á bókum þurfa að halda. Það er
ekki vafi á því, að með áhrifum sínum
á lesefni manna geta bókabúðir mótað
umhverfi sitt svipað og aðrar fjölmiðl-
unarstofnanir, svo sem leikhús, bíó, blöð
og útvarp o.s.frv. Skemmtilegt hefði
verið, að Háskólinn hefði hér einhver
afskipti og ræki a.m.k. í Reykjavík
myndarlega bókaverzlun, sem bæði hefði
allar nauðsynlegar námsbækur og hand-
bækur stúdenta fyrirliggjandi, en einnig
gott úrval annarra bóka. Háskólinn
þyrfti auðvitað að hafa miklu sterkari
áhrif og á fleiri sviðum þjóðlífsins en
nú er, en það er annar handleggur. Við
vitum hvernig búið er að bóksölu
stúdenta og hvernig hún er rekin. Bók-
salan, lesstofan o.m.fl. er í fullu sam-
ræmi við þá afturúrstefnu, sem ríkir á
mörgum sviðum innan Háskólans. Ann-
ars þurfa Reykvikingar ekki að kvarta
um skort á bókabúðum. Það er vel séð
fyrir þeim málum hér. Bókavalið er að
vísu misjafnt að gæðum og dálítið
handahófskennt, en ekki er ástæða til
að amast verulega við því, meðan „eitt-
hvað er fyrir alla“. Hér á ég einkum við
bækur á erlendum málum, því að inn-
lendar og þýddar bækur eru yfirleitt
þær sömu alls staðar. Því miður er út-
gáfa þeirra hins vegar oft mótuð af
lágkúrulegum gróða- og sparnaðarsjón-
armiðum útgefenda og tækja- og kunn-
áttuskorti bókagerðarmanna. Það er
tilviljun eða slysum háð hvað þýtt er,
og stórmerk verk fara oft hjá garði af
þeim sökum. Annars vantar greinilega
lög um þýðendur og þýðingar — að
ekki leyfist hverjum sem er að þýða
hvað sem er, og láta frá sér fara, jafn-
vel án nafnbirtingar. Hér er verkefni
fyrir alla bókavini og málverndunar-
menn. Betri tímarit vantar okkur til-
finnanlega, einkum ábyrgt og hlutlaust
þjóðmálarit og fjölbreytt bókmenntarit.
Þetta er allt kapítuli útgáfustarfsem-
innar, en þar er sofandahátturinn í
stafni og stýrt eftir því sem bezt „borg-
ar sig“ fyrir buddu og búkþarfir, með
örfáum undantekningum.
Ekki er hægt að ræða þessi efni án
þess að geta hinnar nýju og glæsilegu
bóka- og málverkasölu Helgafells, þar
sem allir geta keypt hinar ágætu Helga-
fellsbækur á forlagsverði. Framtak
Helgafells mættu aðrir taka til fyrir-
myndar, en hræddur er ég um, að lífs-
viðhorf Ragnars Jónssonar sé of fágætt
til að við því megi búast á næstunni,
því miður.
Enn einn kapítuli eru fornsölurnar.
Þær hafa mikilvægu hlutverki að
gegna. Þar leita hinir hagsýnu ódýrra
og uppseldra bóka. Þær virðast hins
vegar oft reknar af vanefnum og hafa
allt of mikið af daunillu rusli á boð-
stólnum þótt undantekningar finnist e.
t. v. Þeim er líka nokkur vorkunn því
að sennilega er fornbóksala lítill gróða-
vegur. E. t. v. væri hagkvæmast að
reka hana í nánum tengslum við góða
bókaverzlun. Mundu kröfurnar þá verða
meiri.
Af þeim bókabúðum, sem selja erlend-
ar bækur finnst mér, hvað vali bóka við-
kemur, Bókaverzlun Máls og Menning-
ar skemmtilegust, þótt aðrar búðir
kunni að standa framar að bókafjölda
og hafa meira innan sumra bókaflokka
og sérsviða. T. d. hafa sumar þeirra
allgott úrval læknisfræðibóka, og standa
bóksölu stúdenta auðvitað langtum
framar, hvað þjónustu snertir.
Að lokum þetta. Það er mjög illt til
þess að vita, að Reykjavík skuli ein
sitja að þessum stóru bókabúðum sin-
um. 1 skólabænum Akureyri hafa bóka-
búðirnar t. d. gjörsamlega orðið viðskila
við aðra þróun. Það mundi án efa bæta
úr mjög brýnni þörf, ef hinar stóru
bóksölur hér sæju sér fært að stofna
myndarleg útibú í helztu bæjum og
kauptúnum landsins.
Leiðrétting
1 16. línu, fremri dálki, bls. 34 í síð-
asta blaði féll niður orð úr tilvitnun
eftir P. Tillieh, og varð hún því afbök-
uð og lítt skiljanleg, en átti að hljóða
þannig: „in the courage to take the
anxiety of meaninglessness upon one-
self“.
Magnús Skúlason.
Samúð og skilningur eru systkin, sem fylgjast að. Ef við viljum
skilja, þá leitum að því góða og elskum, ekki aðeins konur, heldur
mennina og lífið allt —- kennarana líka.
(Þórarinn Björnsson í Muninn 1930).