Læknaneminn - 01.12.1966, Qupperneq 11

LÆKNANEMINN
11
falla en annars staðar gerast. Þetta verður að teljast afrek, en á því
eru þó tvær hliðar og ekki til að hælast nema yfir annarri. Miðað
við aðstæður, væri ekki hægt að leysa hið mikla starf Slysavarðstof-
unnar af hendi, ef ekki kæmi til gott starfslið, kunnátta þess og
dugnaður auk skipulegra vinnubragða. Er og öllu þessu til að dreifa,
ef einhverjum skyldi þykja ofmælt. Ég vil einnig nefna góðan starfs-
anda, sem til staðar er og skiptir verulegu máli, en hann svífur ann-
ars hreint ekki allsstaðar yfir vötnunum. Fyrir utan aðbúnaðinn, sem
hefur lengi staðið og stendur enn til bóta, er það einkum tvennt,
sem gerir Slysavarðstofunni erfitt um vik. Hið fyrra er baráttan við
að koma slösuðum inn á sjúkrahús, hið síðara átroðningur fólks, sem
snýr sér til Slysavarðstofunnar með erindi, sem er utan hennar verka-
hrings að afgreiða. Hið fyrra er sök heilbrigðismálastjórnarinnar og
skal lýst ábyrgð á hendur henni. Það hafa fleiri líf sjúklinga í hendi
sér en læknarnir einir. Hið síðara er hins vegar að mestu leyti sök
læknanna í borginni og stafar til jafns af skipulagsleysi annars vegar
og leti og ábyrgðarleysi hinsvegar, og er hvorugt til sæmdar.
#
Þá skulu rædd einstök hinna þriggja framangreindra atriða, sem
eru starfsemi Slysavarðstofunnar og þar með slysaþjónustunnar í borg-
inni mestur fjötur um fót.
Aðstaða og aðbúnaður Slysavarðstofunnar getur ekki breytzt svo
máli skipti, nema til komi nýtt og hentugra húsnæði, og liggur lausn
þessa atriðis einfaldlega í því. Það hefur raunar staðið til jafnlengi
tilveru Slysavarðstofunnar, að hún flytti í slíkt húsnæði, og hefur sú
vitneskja raunar átt stærsta þáttinn í þeirri þolinmæði og nægjusemi,
er starfslið stofnunarinnar hefur sýnt fram á þennan dag. Hið nýja
húsnæði er í Borgarsjúkrahúsinu í Fossvogi. Mikið hlýtur það að verða
veglegt hús, ef í réttu hlutfalli verður við byggingatímann. Augljóslega
ætti aðstaðan að batna og þar með slysaþjónustan. Kemur þar ekki
aðeins til betri aðbúnaður sjálfrar Slysavarðstofunnar, heldur einnig
væntanlega nánari samvirma við vel búnar sjúkradeildir aðrar og greið-
ari aðgangur að margháttaðri sérfræðiaðstoð. Er ástæðulaust að hafa
um þetta fleiri orð, en á hitt vil ég þó benda, að uppbygging og skipu-
lag hins nýja húsnæðis verður að fylgja kröfum og ráðum þeirra, er
gerst þekkja — þeirra og engra annarra, skilyrðislaust — og skal alls
ekki þolað, að leikmenn reyni þar um að breyta og vítavert, ef þeir fá
til þess samþykki þeirra manna í læknastétt, sem ekki hafa hundsvit
á þessu sviði, hvað svo sem líður fínum titlum.
Það er auðvitað að bera í bakkafullan lækinn að fara að ræða um
byggingamálin í Fossvogi, en rétt er þó að minna á það, sem að lækn-
unum snýr. Það er fullkomið ábyrgðarleysi af þeirra hálfu, að sýna
eilíft langlundargeð gagnvart seinagangi sjúkrahúsbygginganna. Það
má láta stjórnmálamönnum það eftir að gera sig að ómerkingum í aug-
urn hugsandi manna í þeirri von að vinna atkvæði hinna, sem auðvitað
eru miklu fleiri. Hinsvegar ættu forsvarsmenn lækna ekki að láta
nota sig sem trúða og standa eins og útklipptar glansmyndir með