Læknaneminn - 01.12.1966, Qupperneq 13

LJEKNANEMINN
1S
sinn. Á biðlistum sjúkrahúsanna er fullt af fólki, sem ekkert erindi á
inn á sjúkrahús og tekur rúm frá þeim, er þurfa. Þetta er fólk, sem
gengur svo fast á heimilislækna sína um sjúkrahúsvist til rannsókna,
að þeir láta undan. Þessu er svo hjólað gegnum allar mögulegar og
ómögulegar rannsóknir og er hrein sóun á vinnuafli og tíma. Þetta
fólk á að bíða, en ætla í þess stað fleiri rúm fyrir acut sjúklinga. Þá
verður að krefjast þess, að sjúkrahús í nágrenni Reykjavíkur anni
byggðalögum sínum, og nær ekki nokkurri átt að fylla sjúkrahúsin
hér af Hafnfirðingum og Suðurnesjamönnum. Þannig mætti með meiri
vilja og auknum skilningi margt betur fara, jafnvel við núverandi að-
stæður, en endanleg lausn á sjúkrarúmaskortinum fæst auðvitað ekki
nema með fjölgun rúma.
Annars virðist rúmaskorturinn misjafn eftir sjúkrahúsum, svo
er einnig um viljann og skilninginn. Læknar Landakotsspítala eru til
fyrirmyndar í þessum efnum auk þess, sem þeir líta á kollega sína
úti í bæ sem vitsmunaverur og hlífa þeim að verulegu leyti við þriðju
gráðu réttarhöldum í sambandi við innlagnir og láta menn hvorki gang-
ast undir kliniskt próf né útfæra laboratorium-rannsóknir á rúmstokki
sjúklings. Þetta vil ég nefna, því aðrir gætu af því lært. Ég eftirlæt
mönnum t.d. að sjá fyrir sér svipinn á núverandi héraðslækni í Vest-
mannaeyjum, er reynt var að malda í móinn við hann og spurt um
þvagskoðun, er hann vildi koma sjúklingi í losti eftir sprungið milti
tafarlaust á sjúkrahús. Til hvers svona spurningar?
Læknar Slysavarðstofunnar eru og löngu hættir að slíta sér út á
því að reyna að koma sjúklingum inn á viss sjúkrahús borgarinnar
til eftirlits eingöngu, svo vonlaust sem það er. Hin þrjú sjúkrarúm
Slysavarðstofunnar eru fljót að fyllast, enda sækja fleiri í þau en slas-
aðir. Verður því að senda fjölmarga heim með ráðleggingar og láta
líta eftir sér sjálfa. Mildi himnaföðurins má vafalaust þakka, að ekki
hafa hlotizt af þessu alvarleg slys. Enn er að vísu til slangur af sæmi-
lega skynsömu fólki, sem setur sig inn í aðstæður, fer að settum regl-
um, og telur sig sjálft bera nokkra ábyrgð á eigin lífi. Hinir eru þó
fleiri, sem ekki er hægt að treysta. Kemur þar til lítil notkun heilans,
alrangar hugmyndir um mannslíkamann og starf hans, afleiðing rangr-
ar fræðslu um þetta efni frá upphafi, og að lokum furðulegar hug-
myndir um getu eða réttara sagt galdramátt læknisins. Af þessu hefur
stundum leitt leiðinleg eftirköst, ef þurft hefur að leggja viðkomandi
á sjúkrahús síðar, enda hafa þá allir utanaðkomandi kollegar skilið
nauðsynina frá upphafi, þótt ekki hafi þá verið ástæða til að fórna
rúmi.
#
Þá kem ég að því fólki, sem leitar til Slysavarðstofunnar með
vandamál, sem ekki er í verkahring þeirrar stofnunar að leysa úr.
Þessi hópur er ekki meðtalinn í þeirn f jölda sjúklinga, er leita til Slysa-
varðstofunnar og áður er um getið. Ég vil skipta þessu í nokkra flokka,
en annars er af óendanlegu að taka. Koma hér fram hinir „dauðu
punktar" læknisþjónustunnar í borginni.
1) Fjöldi manns kemur daglega til Slysavarðstofunnar með ýmis-