Læknaneminn - 01.12.1966, Blaðsíða 16

16
LÆKNANEMINN
víkur til þess að fá gibs. Gömul kona, sem fær Colles-fractúru viku
fyrir jól verður að fá afgreiðslu í Reykjavík, þar eð engar rtg.myndir
eru teknar í Hafnarfirði fyrr en eftir áramót. Stórslasaður maður er
keyrður fram hjá tveimur sjúkrahúsum í Hafnarfirði til Reykjavíkur,
og myndi engu breyta, þótt mjög riði á, að hann fengi fljótt heppileg-
ustu aðstoð til að geta andað eða stöðva þyrfti alvarlega blæðingu.
Ég skora á kollegana í Hafnarfirði að flytja sig af öldinni sem leið, og
nota aðstöðu sína eins og mönnum sæmir.
Ég vil þá á það minnast, að ekki er óalgengt, að á Slysavarðstof-
una komi slasað fólk víða. af Suðurlandi. Það hefur áður hitt lækni
í héraði sínu og er raunar sent á sjúkrahús. Án þess að tala við nokk-
urn mann senda góðir kollegar fólkið í okkar hendur með þau skila-
boð, að við munum koma því á sjúkrahús. Þetta sparar þessum kolleg-
um vafalaust einhvern tíma, en til er nokkuð, sem heitir mannasiðir.
#
Það er hlutverk héraðslæknisins að þurfa að sinna íbúum læknis-
héraðs síns nótt og dag allan ársins hring. Hann hefur lítinn frítíma
og engan vissan. Heimilislæknarnir í Reykjavík eru betur settir og
þurfa ekki að vaka yfir númerunum sínum allan ársins hring. Þeir
geta unnið eins og hverjir aðrir kontóristar. Þeir eru einnig svo um-
girtir sérfræðingum, rannsóknarstofum og sjúkrahúsum, auk þess sem
aðrir sjá um bólusetningar, mæðraeftirlit, ungbarnaeftirlit, slys o.fl.
o.fl. að þeir þurfa ekki endilega að búa yfir meiri fagþekkingu en að
geta skrifað lyfseðla og tilvísanir ólæsilega. Vinnan er í sem allra
styttztu máli á þá leið, að símatími er y2—1 klst. á degi hverjum, og
oft er þessum tíma sérlega haganlega fyrir komið, t.d. svo snemma
morguns, að hvorki læknarnir eða sjúklingarnir eru vaknaðir. Síðan
kemur viðtalstími á stofu, ákveðinn með hag beggja fyrir augum. Oft-
ast gengur sjúklingunum fremur erfiðlega að ná til heimilislæknisins
og valda því annir hans og mikill léttir væri það lækniskonunum að
hafa símsvara á heimilinu. Ég hef það sem jólagetraun fyrir þá, sem
lesa þessa grein, hvað hann á að segja, þegar spurt er, hvort læknirinn
sé við. Ekkert virðist því til fyrirstöðu, að heimilislæknirinn í Reykja-
vík geti tekið sér frí hvenær sem honum sýnist og hve lengi sem hann
vill. Svo vel er frá öllu gengið, að þetta hefur ekki áhrif á kaupið
hans, því hann vinnur eftir uppmælingataxta númeraf jöldans, og skiptir
engu hvort unnið er mikið eða lítið eða hreint ekki neitt. I rauninni
eru það ekki heimilislæknarnir sjálfir, sem bera ábyrgð á númerunum
símun heldur Sjúkrasamlag Reykjavíkur. Það ákveður gildi læknis-
þjónustunnar í peningum, leggur til hversu mikið heimilislæknir skal
stunda einn sjúkling o.s.frv. Þetta láta heimilislæknar sér vel líka fyrir
fastar greiðslur, og þykir sumum lítil geð guma, og með réttu mættu
þeir kallast málaliðar og sjúklingar að vissu marki fórnarlömb fremur
en skjólstæðingar. Ólíkt fyndist mér karlmannlegra, að læknar tækju
laun fyrir raunverulega vinnu eftir taxta, er þeir ákvæðu sjálfir og
væri innan skynsamlegra marka. Sjúkrasamlagsins væri síðan að
ákveða, hversu mikið það greiddi til hvers sjúklings, og mætti það