Læknaneminn - 01.12.1966, Qupperneq 44

LÆKNANEMINN
u
í vísindalegum og verklegum
greinum, að þeir geti orðið nyt-
samir læknar.“
„Kennslugreinirnar eru: lík-
skurðarfræði (anatomia), líf-
færafræði (fysiologia), efnafræði,
grasafræði, lyfjafræði, almenn
veikindafræði (pathologia) og
lækningafræði (therapia), sér-
stakleg kirurgisk veikindafræði
og lækningafræði, sérstakleg
medicinsk veikindafræði, lagaleg
læknisfræði (medicina forensis),
heilbrigðisfræði og yfirsetufræði.“
„Þangað til sjúkrahúsið í
Reykjavík er komið í það horf, að
þar koma fyrir svo margs konar
sjúkdómar, að það þykir nægja
til kennslunnar, er það skylda
allra kennaranna að gefa þeim,
sem á skólann ganga, að svo
miklu leyti, sem unnt er, kost á að
æfa sig eins og með þarf í því að
þekkja og lækna sjúkdóma, með
því að sýna þeim þau tilfelli, sem
koma fyrir við læknisstörf þeirra
utan spítala, ef engin sérstök
vandkvæði eru því til fyrirstöðu."
„Þeir, sem vilja komast á
læknaskólann verða að hafa tek-
ið burtfararpróf við hinn lærða
skóla í Reykjavík.“
„Bæði forstöðumaður lækna-
skólans og hinir kennararnir skulu
hafa nákvæmt eftirlit með siðferði
lærisveina."
„Lestraráætlun skólans er
miðuð við fjögur ár.“
Þessar glefsur úr reglugerðinni
sýna að nokkru leyti hvert hlut-
verk læknaskólanum er ætlað.
Honum er ekki ætlað að verða vís-
indastofnun heldin- fyrst og
fremst að framleiða nýta og dug-
andi lækna. Heita mátti að
akademiskt frelsi væri ríkjandi
og hefur það sjálfsagt verið nýtt
á ýmsa lund. Nokkurn vara hef-
ur þó valdhafinn viljað hafa þar
á, því að í reglugerðinni er ákvæði
um að víkja megi mönnum úr
skóla, ef þeir gera sig seka um
endurtekna ofnautn áfengis og
aðra óreglu. Þetta ákvæði mun þó
ekki hafa verið notað og var
stjórnendum skólans stundum
legið á hálsi fyrir það. Um f jörugt
stúdentalíf mun ekki hafa verið
að ræða á þessum árum því að
bæði voru stúdentar fáir, náms-
tími stuttur og námsefni mikið.
Auk þessa voru stúdentar oftast
illa fjáðir og munu hafa þurft að
nota þann tíma, sem aflögu var,
til vinnu.
Fyrstu kennarar skólans eru
Jón Hjaltalín landlæknir, Jónas
Jónassen héraðslæknir í Reykja-
vík og Tómas Hallgrímsson áður
héraðslæknir í eystra umdæmi
suðuramtsins.
Þegar frá líður fjölgar kennur-
unrnn við skólann. Alþingi styrkti
sérfræðinga eitthvað og álagði
þeim um leið að kenna í lækna-
skólanum í sérgrein sinni. Þann-
ig fær skólinn viðhlítandi
kennslu í flestum greinum, enn
var þó einungis einn kennarinn án
aukastarfs.
1871 hafði það verið gert að
skilyrði til embættisréttinda hér
á landi, að kandidatarnir hefðu
starfað á fæðingarstofnuninni í
Kaupmannahöfn um tíma. Við
stofnun læknaskólans var bætt við
þetta, að þeir hefðu líka starfað
á sjúkrahúsum eitt misseri.
Mest var um það kvartað á þess-
um tíma hve aðbúnaður væri
slæmur í læknaskólanum. Guð-
mundur Magnússon segir í EIR í
júlí 1899 um læknaskólann: ,Hús-
næði hefur hann ekki nema tvær
kompur í spítalanum í Reykjavík,
eins og hann nú er og hefur verið.
Húsnæði sem er af svo skornum
skammti að þar rúmast ekki ann-