Læknaneminn - 01.12.1966, Page 49

LÆKNANEMINN
i9
Skáldfíflaþáttur
ÞaS mun viðtekin venja að hefja alla
vísnaþætti á stöku eins og þessari:
Oft ég reyni að yrkja stef
og óðsins vegu kanna.
En lítið brot ég hlotið hef
af hluti skáldfíflanna.
Það hlýtur að hafa verið illa farinn
og vonsvikinn læknastúdent, sem leit
upp úr Gray og minntist sumarfrísins
fyrir norðan, því að honum varð eftir-
farandi fyrripartur af munni. En Krist-
ján Fjallaskáld, sem líka er að norðan,
var svo vinsamlegur að lána lítið not-
aðan seinnipart.
Hugsa ég fátt um hjónaband,
hrundum reyni að gleyma.
Nú er horfið Norðurland,
nú á ég hvergi heima.
Hvítvoðungur á fyrsta ári sendir eft-
farandi vísur, og er sú fyrsta spakleg:
Þótt séu lífsins sjóðir fríðir,
ég sjaldan gullið fékk.
Því er gott að geta um síðir
greitt með fölskum tékk.
Hann kvartar ilia, en grillir þó mögu-
leika:
Ég er flón, það segi ég satt
og sízt með rétti hreykinn.
Ef ég hefði ýstru og hatt
yxi virðuleikinn.
Og honum verður líka á að hugsa
„hlýlega" til hitaveitunnar:
Alltaf fækka aumra skjól,
andar köldu á móti.
Kominn er heim á kvíaból
kuldabolinn ljóti.
Síðasta vísan hans er ágæt til að enda
þáttinn:
Ljóðadís á litið magn,
ljær þó flestum brima.
Hún er að verða allragagn
á atómskáldatíma.
Þetta höfum við nóg að sinni.
Pálmi Frímannsson.

GÖMUL VÍSA.
Alla þá sem eymdir þjá
er yndi að hugga,
líkna þeim sem Ijósið þrá
en lifa í skugga.
Höf. ókunnur