Læknaneminn - 01.10.1989, Side 73

A andlegum eintrjáningi um
holdlegar freðmýrar
✓
- af spjöldum séra Ismars_
Á því herrans ári 1872 tek ég mér penna í
hönd þar sem mér er ekki lengur bærilegt að búa
einn með hinni þrúgandi vitneskju.
Haustið 1846 var rigningasamt með
afbrigðum og fyllt grámóskulegu þunglyndi hins
andlausa veraldarvafsturs. Ég var ráðinn fyrirlesari
við guðfræðideildina og fræddi verðandi guðsmenn
um innviði hinnar hebresku tungu (jafnframt því
að kenna eftirlegukindum grísku uppá krít). Ég
leigði kompu undir súð hjá frú Marteinssen (stakri
þrifnaðarmanneskju) í hliðargötu rétt hjá Rauðu
myllunni í Pigalle-hverfinu. Á bjöllunni stóð G.
Stein, en fyrri leigjandi hafði orðið illa úti í ástum.
Á hinum einmanalegum eftirmiðdögum,
þegar ég dvaldi meðal tærandi hugsana minna um
endimörk vaxtarins á Café Gunther, rakst ég oft og
iðulega á stúdenta úr Læknaskóla heilagrar
Hólmfríðar frá Bern. Þetta voru óásjálegir og
kynlegir slánar, flestir hverjir drykkjusvolar og
skapmenn, enda sló oft í brýnu milli þeirra og Jean
Gunthers yfirverts. Ég tók þá stundum tali og við
ræddum meðal annars skoðanir okkar um
sálgreiningu. Er ég kynntist þeim betur öðlaðist ég
vitneskju um hið skelfilega lífshlaup þessara
drykkjufélaga minna. Á þessum tíma fékk ég dýpri
og annan skilning á mannlegu eðli.
Hér á eftir fer myrk frásögn mín af lífsferli
og maurétnum innviðum þessara glötuðu sálna,
sem ég kynntist á Café Gúnther þessa drungalegu
haustdaga. Ég kýs að lýsa nánar lífshlaupi fjögurra
úr hópnum svo það megi gefa lesandanum nokkra
innsýn í þann raunamædda hugarheim, sem leynist
að baki hinu hugljúfa brosi læknastúdentsins. Megi
frásögnin verða saklausum varnaðarorð.
Það er algengur kvilli meðal borgarhúa að
rœkta ekki garðinn sinn sem skyldi. Slíkt atferli ber
dauðann í brjósti sér og er líklegt til að méla menn útí
hyldjúpt myrkrið. Sumir telja ástina jafn sjálfgefna og
tilveraalmenningsvagnaeðaskyndibitastaða. Þvíumlík
hugsun kallar yfir sig ill örlög. Astin líður ekki
afskiptaleysið, hún þolir ekkifjarlœgðina, ládeyðuna,
lognið, sléttuna, andleysislega þögnina - hún nœrist á
lífi, kraumandi augntotum í hálfrökkri, iðunni í kviku
sálarinnar, rafstreymi snertingarinnar, hita
andardráttarins, flœði vöh’ans.
Dauði ella.
Bírópennamorðinginn
Melena hin rússneska renndi ekki í grun að hún
myndi myrða nokkum mann köldu blóði með Ballograf-
bírópenna.
Hún komst til vits og ára í litlu steinhúsi við
Leniskij Prospektsem liggur viðGorkij Park. Meðvituð
um banvæna fegurð sína ólst hún upp fyrir framan
spegil sinn, sem ættaður var úr búslóð Romanov-
fjölskyldunnar. I þessum spegli hafði m.a. Raspútín
horfst í augu við örlög sín.
S vo kom að því að faðir hennar, digurbarkalegur
Zíl-bflstjóri hjákommúnistaflokknum, hleypti öllu upp
á aðalfundi miðstjómar með því að hlaupa nakinn um
ráðstefnusalinn í mótmælaskyni vegna hækkunar á
spíritus. Var hann því skipaður stöðvarstjóri Aeroflot á
flugvellinum á Rifi og tók að sér kennslu í rússnesku í
gagnfræðaskólanum.
Einhverju sinni þegar tungl var fullt og síldin
safnaðist í netin, þá hitti Melena sveitapiltinn Glómund
í fyrsta sinn. Og það varð brennheit ást. Þegar rýnt er
í samtíma kirkjubækur kemur í ljós, að snjóflóð féllu
víðsvegar um norðanvert landið þegar varir þeirra
mættust, fjórar nýjar sólir kviknuðu uppi á himninum
og sendu til jarðar hina heitustu geisla er þíddu skafla
og bræddu klakaþil. Hún var í grænum hekluðum
ullarsokkabuxum og gúmmívöðlum frá Marx-Engels
verslunarsamstæðunni sem staðsett er á Kalinina
LÆKNANEMINN l—2/í989-42. árg.
71