Læknaneminn - 01.10.1989, Blaðsíða 76

Læknaneminn - 01.10.1989, Blaðsíða 76
hefur engin þó haft eins mikil áhrif á líf okkar og Vingull - andlegur leiðtogi vor og óhrekjanlegur lœrifaðir. VINGULL (áður Abdú Atarí þriðji) Óralangt í burtu (jafnvel lengra en orðið langur inniber) erdulstirnið MIO. Þarlifatíeyringar, sem eru sexhyrndar verur af strumpastærð. Flestar eru þær með gul augu en þó sumar með græn. Til seinni hópsins taldist Vingull, en nafnið hlaust af allri þeirri reiðinnar býsn af blaðgrænu, sem um æðar hans vall. I bakgarði menntaseturs æðri vísinda á dulstirninu MIO situr Vingull hnugginn með kollinn troðinn af þeirri hrópandi staðrey nd, að hann hefur lent í 11. sæti af 10-tíeyringaklásus læknadeildar tíeyringa (þess ber að geta, að tíeyringar trúa því, að tugurinn sé hið æðsta form tilverunnar á MIO). En viti menn - hvað sér Vingull annað en vin sinn loftsteininn Asbjörn á flugi yfir MIO. „Hvað gengur að, Vingull minn,” spyr Ásbjörn blíðlega. Og þegar Vingull hefur rakið raunir sínar fyrir vini sínum, segir Ásbjöm loftsteinn: „Komdu bara með mér, ég skal sýna þér.” Og þeir félagar halda á brott frá tíeyringastiminu MIO, þar sem tugurinn tröllríður tíeyringum. Ekki líður á löngu þar til Ásbjörn og vinur hans Vingull tíeyringur koma að gufuhvolfi jarðar. Vitandi um hættur þess að smjúga þar um minnkar Ásbjöm loftsteinn hraðann - en árangurslaust. Hann brennur upp í gufuhvolfinu og splundrast í sínar smæstu agnir (og jafnvel enn smærri en það). Hið síðasta sem Vingull tíeyringur heyrir frá vini sínum áður en hann leysist upp og gengur á vit forfeðra sinna, geimryksins, er sú máttuga setning: „Eigi skal gráta Ásbjöm loftstein.” En tíeyringar eru þekktir um allt himinhvolfið fyrir forsjálni og ferðast jafnan með vasa-geimskip, er blása má út í neyðartilfellum. í brjóstvasa hinna teinóttu Kóróna-jakkafata sinna bar Vingull tíeyringur einmitt eitt slíkt, sem hann fékk í verðlaun fyrir æðisgenginn lífróður í hinni árlegu kanóakeppni á fljótinu Klórófíl á M10. Og fyrir vikið varð söguhetju okkar undankomu auðið og lenti mjúkri lendingu í miðborg Zúrich. En svo óheppilega vildi til, að villst var á honum og forsprakka nýnasistahreyfingarinnar „Glampi í myrkri” (“Blitzkrieg fúr alle”). Vingli tíeyring var stungið í tugthús og kynntist óblíðum höndum lögregluforingjans Herm Professor Erich Zuckerkandl. Lyktir málsins urðu þær, að Vingull tíeyringurvarflutturáuppeldisheimilifyriróbótamenn í 3.000 m hæð við jökulinn Brustdrúse, en þangað var aðeins fært á sumrin og þá aðeins á negldum. En Vingull hafði kynnst Tinna-bókunum, er hann taldi vera mannkynssöguna í máli og myndum, og lært að bregðast við sérhverri klípu. Hann dulbjó sig sem sítrónusala og komst til byggða þar sem hann tók upp gervi trúbadúrs. Vingull tíeyringa-trúbadúr spilaði nú á helstu torgum Evrópu og önglaði sér inn peninga til læknanáms. Þegar hann hafði rakað saman nægu fé kynntist hann fyrirsætunni Glendu, sem sýndi listir sínar í dálitlu baðkari úr gegnsæju efni sem á var letrað áframandi tungu “The Sexy-Susan Show”. En Vingull tíeyringur skynjaði ekki eðli málsins og því verður sú saga ekki frekar rakin. Ekki var að sökum að spyrja - fyrirsætan Glenda og Vingull tíeyringur felldu saman hugi og hófu samltfi af astrónómiskri stærðargráðu (og jafnvel enn stærra en það). Hugir þeirra krulluðust saman og limir þeirra fléttuðustíeinaórofaheiId. Þaufluttu þvííGrjótaþorpið. Vingull hóf loks að nema hin göfugu fræði. Fátt eitt er annað að segja um vin okkar Vingul tíeyring en að honum sóttist námið vel. Það sem telst helst frásagnarvert er sú uppgötvun hans, að hann var hreintekki einageimveran íhinni íslenskulæknadeild. Má nefna nágranna hans á dulstiminu M10, sem var árinu á undan og reyndist nú vera ljóshærð og bláeyg stúlka. Sumir kennaranna voru einnig pólitískir flóttamenn frá fjarlægum (og jafnvel enn fjarlægari en það) stjörnukerfum - einn þekkti hann m.a. frá svartholi einu, sem frægast var fyrir ólifnað og saurlífisseggi. Loks get ég varpað öndinni léttar, er svo miklu fargi er svipt af minni þjáðu og sundurtættu sálu. Megi ég hverfa héðan laus úr viðjum hins ógnþrungna sannleika og ganga glaður út í hinn nýja dag. Ismar Ingimagnsson, cand theol. (Ingólfur Johannessen og Pétur Benedikt Júlíusson) 74 LÆKNANEMINN l-%>89-42. árg.
Blaðsíða 1
Blaðsíða 2
Blaðsíða 3
Blaðsíða 4
Blaðsíða 5
Blaðsíða 6
Blaðsíða 7
Blaðsíða 8
Blaðsíða 9
Blaðsíða 10
Blaðsíða 11
Blaðsíða 12
Blaðsíða 13
Blaðsíða 14
Blaðsíða 15
Blaðsíða 16
Blaðsíða 17
Blaðsíða 18
Blaðsíða 19
Blaðsíða 20
Blaðsíða 21
Blaðsíða 22
Blaðsíða 23
Blaðsíða 24
Blaðsíða 25
Blaðsíða 26
Blaðsíða 27
Blaðsíða 28
Blaðsíða 29
Blaðsíða 30
Blaðsíða 31
Blaðsíða 32
Blaðsíða 33
Blaðsíða 34
Blaðsíða 35
Blaðsíða 36
Blaðsíða 37
Blaðsíða 38
Blaðsíða 39
Blaðsíða 40
Blaðsíða 41
Blaðsíða 42
Blaðsíða 43
Blaðsíða 44
Blaðsíða 45
Blaðsíða 46
Blaðsíða 47
Blaðsíða 48
Blaðsíða 49
Blaðsíða 50
Blaðsíða 51
Blaðsíða 52
Blaðsíða 53
Blaðsíða 54
Blaðsíða 55
Blaðsíða 56
Blaðsíða 57
Blaðsíða 58
Blaðsíða 59
Blaðsíða 60
Blaðsíða 61
Blaðsíða 62
Blaðsíða 63
Blaðsíða 64
Blaðsíða 65
Blaðsíða 66
Blaðsíða 67
Blaðsíða 68
Blaðsíða 69
Blaðsíða 70
Blaðsíða 71
Blaðsíða 72
Blaðsíða 73
Blaðsíða 74
Blaðsíða 75
Blaðsíða 76
Blaðsíða 77
Blaðsíða 78
Blaðsíða 79
Blaðsíða 80
Blaðsíða 81
Blaðsíða 82
Blaðsíða 83
Blaðsíða 84

x

Læknaneminn

Beinir tenglar

Ef þú vilt tengja á þennan titil, vinsamlegast notaðu þessa tengla:

Tengja á þennan titil: Læknaneminn
https://timarit.is/publication/1885

Tengja á þetta tölublað:

Tengja á þessa síðu:

Tengja á þessa grein:

Vinsamlegast ekki tengja beint á myndir eða PDF skjöl á Tímarit.is þar sem slíkar slóðir geta breyst án fyrirvara. Notið slóðirnar hér fyrir ofan til að tengja á vefinn.