Læknaneminn - 01.04.1990, Qupperneq 55

Prófessor Snorri Pál 1 Snorrason.
ekki hægt að ætlast til þess að sagt sé nákvæmlega
fyrir um hvað kunna eigi og hvað ekki. Lýsing á
heildarmarkmiðum er hins vegar nauðsynleg.
Eg tel að fyrirlestrar í deildinni kunni að vera
orðnir of rnargir. Fyrirlestrar eru vitaskuld til að
fræða nemendur, kynna námsefnið með öðrum hætti
og öðrum áherslum en lesa má í bókum. Leggja
áherslu á aðalatriði, örva nemendur, bera fram
spurningar sem vekja forvitni. En það getur verið
býsna lýjandi að sitja daglangt, vikum og mánuðum
saman undirfyrirlestrum, misjafnlega uppbyggilegum
eins og gefur að skilja. Þá getur svo farið að þeir
sljóvgi nemendur fremur en örvi. Eg het' alltaf haft
tröllatrú á bóklestri í læknanáminu, sem og öðru nárni
og tel að hugarorkan nýtist þannig betur.
Hvað klíníska námið varðar er góð sjúkrasaga
og skoðun miklivægast. Það fer ekki hjá því í jafn
vandasömu starfi og læknisins að mönnum verði á
mistök, en ef menn vanda sig við sjúkrasögu og
skoðun verða mistökin örugglega færri.
Ef ég á að svara því hverjar ég telji
framtíðarhorfur læknisfræðinnar og stöðu lækna þá er
ég viss um að læknar halda áfrant að vera í
forustuhlutverki í heilbrigðisþjónustunni. Það er
fyrst og fremst vegna hinnar breiðu menntuna'r
læknastéttarinnar. Margar nýjar stéttir hafa komið til
sögunnar í heilbrigðisþjónustunni og samvinna lækná
við þær þarf að vera góð, en engin þessara stétta hefur
eins breiðan bakgrunn og læknastéttin. I fyrsta lagi
er hin aldalanga hefð læknastéttarinnar og síðan
læknismenntunin, sem sífellt er sniðin að þörfum
læknisþjónustunnar. Smátt og smátt held ég að
verkaskipting milli heilbrigðisstéttanna verði skýrari
og samstarfið taki vonandi ntið af hinu sameiginlega
markmiði, þ.e. að þjóna sjúklingunum.
Varðandi framtíðarhorfur læknisfræðinnar,
sern þú spyrð um, þá hljóta þær að mótast af þeirri
skoðun að framundan verði áframhaldandi fram-
þróun og framfarir á öllum sviðum læknisfræðinnar
og takast muni að ráða bót á mörgum þeim
sjúkdómum, sem nú hrjá mannkynið. Annað mál er
það að ég held að seint muni takast að gera menn
alheilbrigða á lfkama og sál.
Eftir embættispróf varð ég kandídat á
Landspítalanum 1949 - ’50 en eftir það alllengi
aðstoðarlæknir á lyflæknigadeildinni þar, eða frá 1950
- '54. Það hefur orðið mikil breyting síðan þá. Ætli
innlagnir hafi ekki verið í kring um 400 á ári og hver
sjúklingur lá að meðaltali miklu lengur en nú er.
Sérhæfingin var miklu minni og sjúklingahópurinn
var blandaðri, meðal annars vegna þess að þá var
engin barnadeild, taugadeild eða sérstök krabba-
meinsdeild á spítalanum og þessir sjúklingahópar
komu því jöfnum höndum á lyflækningadeildina.
Yfirlæknirinn, próf. Jóhann Sæmundsson, varreyndar
neurolog og ég fékk töluverðan áhuga á neurologiu,
svo að minnstu munaði að ég veldi hana í stað
hjartasjúkdóma. Ennþá hef ég gaman af að fást við
neurologíu.
Maður fann oft fyrir hversu lítið var um
sérhæfingu í þá daga. Margs konar rannsóknir og
handverk voru í verkahring okkar aðstoðarlæknanna,
t.d. skoðuðum við öll blóðstrok sjálfir. Við höfðum
bækur til að fletta upp í; stórar, þýskar bækur með
góðum litmyndum , en ef við gátum ekki fundið út úr
afbrigðilegum sýnum sjálfir var enginn til að leita til.
Og svona var þetta á mörgum sviðum.
Tíðni sjúkdóma var önnur en nú er. Mikið
var um magasjúkdóma, svo sem magasár og lágu
magasárssjúklingarnir oft langtímum saman á
deildinni. Alls konar sýkingar. ekki síst í öndunar-
færum voru algengar, illkynja háþrýstingur með
hjartabilun.nýrnabilun eða heilablóðfalli og
LÆKNANEMINN 1 1990 43. árg.
53