Læknaneminn - 01.04.1990, Blaðsíða 82

Mynd 3. Hlynur (fyrir miðju), við Grátmúrinn.
vakti mikla athygli okkar á spítalanum. Það voru
hverfidyrnar á pathologiudeildinni, en alls staðar
annarstaðar voru sjálfopnandi dyr. Þegar við fórum
að inna eftir þessu kom í ljós að til er flokkur rabbína
sem nefnist Cohenar. Þeir mega ekki komast í snert-
ingu við hina látnu og voru hverfidyrnar til þess að sál-
ir hinna framliðnu slyppu ekki út af deildinni og
kæmust þannig í tæri við þá.
I stuttu tnáli má segja að dvölin á spítalanum hafi
verið okkur sem læknanemum ákaflega gagnleg og
fróðleg. Dvölin í landinu sjálfu var einnig hin besta í
alla staði og töluvert ólfk því sem maður á að venjast.
Við mælum hiklausl með Israel sem viðkomustað
ævintýraþyrstra læknanema. Hins vegar verða menn
að vera við öllu búnir þegar farið er þangað, eða öllu
heldur farið þaðan aftur, eins og við komumst að
raun um, og skal nú stuttlega greint frá.
Brottfarardaginn, 30. júní, vorum við félagarnir
inættir út á Ben Gurion flugvöll fyrir allar aldir, til að
komast hjá nokkur hundruð metra langri biðröð far-
þega. En þar með var pandabjörninn ekki unninn. I
stað þess að fá að fara beint í gegnum vegabréfa-
skoðun og inn í þægilegan biðsal, var okkur stillt upp
við borð og spurðir spjörunum úr, svo vægt sé til orða
tekið. Meðal annars vorum við spurðir að því hvað
við værum að gera þarna í landinu og af hverju, hvers
vegna við hefðum farið í gegnum London, hvaða
strætó við hefðum tekið til Tel Aviv, nöfn læknanna
á spítalanum, þjóðerni annara íbúa í blokkinni okk-
ar, hvort við hefðum kynnst einhverjum aröbum í
ferðinni, og svo mætti lengi telja. Það er skemmst frá
að segja að okkur var að lokum sleppt í gegn eftir
tt.þ.b. hálftíma.
Þá er loks komiö að leiðarlokum. Eftir samtals
níu klukkustunda tíðindalaust flug vorum við komn-
ir heim til ástkærrar fósturjarðarinnar, þar sem þús-
undir landsmanna hylltu okkur. Við vorum komnir
heim!
80
LÆKNANEMINN I 1990 43. árg.