Læknaneminn - 01.04.1990, Qupperneq 79

Gagn og gaman í Gyðingalandi
Jón Hai-Hwa Sen og Hlynur Níels Grímsson, læknanemar
Það var í desember 1988 sem við félagarnir ákváð-
um að gerast skiptinemar á vegum Alþjóðasamtaka
læknanema. Vorum við báðir sammála um að fara til
ísrael. enda er það eitt af þeim fjölmörgu löndum sem
liinn venjulegi túristi fer ekki til og er einnig sérstakt
m.t.t. sögu þjóðarinnar, en við ætlum nú að greina
lítillega frá landi og þjóð.
Eretz Yisrael er hebreska nafnið á Israelsríki, stund-
um stytt í Ha’aretz, sem þýðir einfaldlega Landið.
Landið er staðsett mitt á milli Asíu og Afríku og
liggur að Miðjarðarhafinu og Rauðahafinu. Það er
sögusvið Biblíunnar svo langt sem hún nær, en gyðing-
ar hafa í raun ekki haft fasta búsetu þar nema frá
1948, þegar Ísraelsríki var formlega stofnað. I dag búa
í landinu rúmlega 4.2 milljónir manna, þar af um I
milljón í Tel Aviv og nágrenni. Af þessum 4.2
milljónum er helmingurinn fæddur í Israel, en
afgangurinn kemur frá öllum heimsálfum nema
Suðurskautslandinu, enda búa þar bara mörgæsir.
Þann 31. maí, tveim dögum eftir próflok, var haldið
snemma morguns til Lundúnaborgar þar sem tíu tíma
bið eftir flugi til ísrael beið okkar með óþreyju.
Til að nýta þessa tíu tíma ákváðum við sem áhuga-
samir læknanemar að fara og skoða Hunter’s
líffærasafnið þar sern meðal annars beinagrind
fílamannsins John Merrick er geymd. Við höfðum
ekki hugmynd um hvar safnið var staðsett og kom-
umst fljótt að því að við vorum ekki einir um það.
Fyrirspurnir okkar leiddu okkur vítt og breitt um
London. Eftir u.þ.b. 5 klukkustunda leit datt okkur í
hug að líta inn á slökkvistöð bæjarins og spyrja til
vegar, og var okkur þá loks bent á rétta leið. Þegar við
að lokum komum á safnið eftir allar þessar hörmungar
var okkur tjáð að við þyrftum skriflegt leyfi
safnvarðarins til að skoða safnið, en slíkt leyfi þyrfti
að panta með alla veganna tveggja vikna fyrirvara.
Með það yfirgáfum við íslendingar safnið bölvandi
breskum safnvörðum í sand og ösku, og héldum út á
flugvöll.
Þegar út á Heathrow var komið fórum við í gegnum
öryggisleit þar sem við vorum spurðir hversdagslegra
spurninga svo sem eins og hver hefði pakkað
farangrinum okkar. Eftir vopnaleit var okkur svo
vísað inn í sérherbergi þar sem allir farþegar til
Israel voru saman komnir og máttum við ekki yfir-
gefa það fram að brottför. Rétt fyrir brottförina var
okkur svo tilkynnt að viðkomandi flugvél væri ónot-
hæf fyrir okkur og önnur vél yrði í staðinn útveguð,
en það tæki nokkurn tíma. Við þessar fréttir, sem við
Islendingar vanir Flugleiðum h.f. tókum með
jafnaðargeði, snéru samferðamenn okkar gyðingar-
nir sér til veggjar og hófu bænasöngl sem stóð allt til
brottfarar.
Eftir 5 tíma tíðindalaust flug og samtals sólar-
hringsferðalag í allt, komumst við loks til lands
Biblíunnar. Rétt fyrir lendingu var tilkynnt að allar
myndatökur út um glugga flugvélarinnar væru bann-
aðar og eigum við því enga loftmynd af Israel. A
flugvellinum var að sjálfsögðu enginn til að taka á
móti okkur, reyndar hittum við aldrei fulltrúa
Israelsku læknanemasamtakanna í allri ferðinni, og
þurftum við hetjurnar því að redda okkur alveg sjálfir.
A einhverjum upplýsingableðli sem við fengum áður
en við lögðum í’ann voru leiðbeiningar um hvaða
strætó við skyldum taka á áfangastað, The Chaim
Sheba Medical Center í Tel Hashomer sem er út-
hverfi Tel Aviv borgar. Þennan ágæta strætó fund-
um við aldrei og hefur ekkert til hans spurst síðan
(ekki heldur til Búkollu). Leigubíll skilaði okkur á
réttan stað, nánar tiltekið á herbækistöð innan spítal-
ans. Þar var okkur tekið feiknalega vel af ofursta
nokkrum sem greiddi úr okkar málum og kom okkur
til frú Bellu Nick, sem var tengiliður okkar á spítal-
LÆKNANEMINN 1 1990 43. árg.
77