Úrval - 01.11.1961, Qupperneq 117

ÓGLEYMANLEGUR MAÐUR
125
um kippti í kyn dverga. Víst
er um það, aS maður bjóst
allteins viS þvi aS sjá hann
skjótast inn í grásteinsdranginn
þá og þegar og láta valkyrjuna
eina eftir úti fyrir anddyri
kiettahörgsins; það stórbrotna
umhverfi var hennar heima,
hann hlaut að hafa villzt út á
þessi breiðu marmaraþrep eða
skroppið út þangað fyrir for-
vitnisakir rétt sem snöggvast.
ÞaS var þó ekki eingöngu
það, hve smár vexti hann virt-
ist og rindilslegur, sem gerði,
að hann átti ekki heima í
þessu umhverfi. Allt svipmót
hans og fas stóð í ámóta upp-
reisnarkenndri, en um leið kát-
broslegri mótsögn við steinrunn-
inn hátíðleik i formi og línum
og hnerrti undir húslestri viS
andaktina, — ekki hvað sízt sjálf
ásjónan — mógult hörundið,
sem hrukkaðist losaralega frá
háu og hallfleyttu enni um út-
stæð kinnbeinin og allt niður
þangað , sem gleymzt hafSi aS
hugsa fyrir höku; gisið, stutt-
klippt skeggstrýið á sífelldu iSi
yfir varaþykkum glottskældum
og hrosstenntum munni, og loks
glettnisleg og eilítið ósvifin
kimnin, sem skein gegnum kúpt
gleraugun undan skásettum,
samankipruðum hvörmum. Engu
aS síður hafSi þessi ósjálfráða
uppreisn á sér virðulegri blæ,
þegar betur var að gætt, en virt-
ist fljótt á litið, og ef til vill
var hún ekki meS öllu ósjálf-
ráð, þegar öllu var á botninn
hvolft, -—• það var eitthvað hetju-
legt við þessa þöglu hundsun
hans á stórbrotnu, berggrónu
yfirlæti klettahörgsins — eitt-
hvað, sem vakti með manni
grun um, að hann vissi sig luma
á máttkri eilífðarvizku, en dyldi
hana á bak við annarlega svip-
grímu og fjarrænt glott, þar sem
honum væri hún ekki útbær.
Og allt í einu var sem þessi
óvirka uppreisn væri honum
ekki nóg. Varð þá allt i einni
svipan, að hann brá lítilli ljós-
myndavél upp að auga sér,
hnipraði sig saman, leiftur-
snöggt og fjaðurmagnaS eins og
fjölbragðagarpur í áhlaupi, mið-
aði, þrýsti á tökugikkinn, stóð
siðan aftur eins og hann hefði
aldrei hreyft legg né IiS, starði
kúptum gleraugunum út í kvöld-
bliðuna í Hessen og glotti við
tönn. Ekki var neitt að sjá eða
gerast þarna þessa stundina, er
talizt gat svo athyglisvert eða
nýstárlegt, aS þaS tæki að skrá
það á bókfell Ijósmyndaþynn-
unnar; það var eins og þessi
mjúka, snögga hreyfing ætti sér
engan tilgang annan en þann
aS storka hinu steinrunna og